Gramatyka nr . 109, tekst brzmi: „List Žiznomir do Mikuli. Kupiłeś niewolnicę w Pskowie. A teraz z tego powodu księżniczka mnie aresztowała. A teraz zagwarantowała mi družinę . mężczyzna [który ją sprzedał ] list, jeśli ma [inną] niewolnicę. A oto, czego chcę od ciebie: [kto] kupił konia i posadził na nim człowieka księcia, [przychodzisz] na konfrontację. nie wziąłeś [zwróć] pieniądze [wydane na zakup niewolnika], nie zabieraj mu niczego ”
Nowogrodzkie napisy na korze brzozowej (ros. берестяные грамоты ?, transliterowane : berestjanye gramoty - inskrypcje na korze brzozowej ), to duża seria dokumentów ze średniowiecznej Rosji , spisanych na wewnętrznej powierzchni pasów kory brzozowej , znalezionych podczas rozpoczynania badań archeologicznych od 1951 r. głównie w Nowogrodzie i miastach należących niegdyś do Republiki Feudalnej Nowogrodu (takich jak Psków i Stara Ruś ), ale także w innych miastach starożytnej Rusi(takich jak Smoleńsk i Moskwa ) oraz w niektórych mniejszych ośrodkach. [1] Są to jedne z najstarszych pisemnych zapisów języków grupy słowiańskiej , mogące datować się na okres między XI a XV wiekiem. Odnaleziono ponad tysiąc dokumentów, ale szacuje się, że ponad dwadzieścia tysięcy nadal znajduje się pod ziemią. [1]
Cechy
Pierwszą inskrypcję odnalazła 26 lipca 1951 r. Nina Fiodorowna Akułowa, nowogrodzka, która sporadycznie pracowała jako robotnik przy wykopaliskach archeologicznych prowadzonych przez Artemija Arcihovskiego wokół miasta. [1]Do czasu tego odkrycia za prawdopodobny uważano istnienie w starożytnej Rusi zwyczaju pisania na korze brzozowej, zresztą w średniowiecznych kronikach było kilka wzmianek. Na przykład w jednej z tych kronik, opisując biedny klasztor, autor napisał: „Mnisi byli tak biedni, że nie pisali ksiąg na pergaminie, ale na korze brzozowej”. Uważano jednak, że na korze napisano go atramentem i dlatego uważano, że nie ma nadziei na znalezienie tych dokumentów w stanie nienaruszonym, a następnie, wraz z odkryciem pierwszego dokumentu, odkryto, że litery były wygrawerowane ostrym instrument, który pozwolił na zachowanie tekstu wraz z korą. Ponadto rozumiano również funkcję metalowych instrumentów w kształcie igły,[1] [2]
Gramatyka _są to paski kory brzozowej, gotowane w wodzie dla uelastycznienia i zwykle o długości około dwudziestu centymetrów i zmiennej wysokości od 5 do 10 centymetrów, które zawierają bardzo krótki tekst: średnio dwadzieścia słów, przy czym najdłuższy jak dotąd odkryte na nowo ma 176 słów. Mają one charakter minutowy, używany w czasach, gdy papier był jeszcze drogi, a po wyczerpaniu ich funkcji przeznaczone było do zniszczenia przez pocięcie ich wzdłuż na kawałki lub wyrzucenie na ulicę wśród śmieci. Takie zachowanie pozwoliło na jej odkrycie, w rzeczywistości nawierzchnia drogowa w miastach północnej Rosji składała się z drewnianych krążków, uzyskanych przez poprzeczne przecinanie pni drzew,[3] Podmokły charakter równin w północnej Rosji, z wynikającym z tego brakiem tlenu w glebie na pewnej głębokości, pozwolił na ich zachowanie (tak, że można je znaleźć, drążąc starożytne drogi zamieszkałych ośrodków, pomiędzy jedną warstwę i drugą z podłóg drewnianych) oraz datowanie z przybliżeniem około dwudziestu lat. Kolejną możliwość datowania daje cytowanie postaci historycznych. [3]Natomiast listy o dużej zawartości zostały napisane na pergaminie iz tego powodu nie zachowały się, podobnie jak większość dokumentów na papierze. W rzeczywistości w kraju takim jak Rosja, gdzie był zbudowany prawie wyłącznie z drewna, pożary były częste, w konsekwencji ponad 99% wszystkiego, co zostało napisane, uległo zniszczeniu, podczas gdy zakopana w ziemi z dala od ognia gramota została zniszczona. zachowane. [4] Niepowodzenie w odnalezieniu gramoty po XV wieku tłumaczy się drenażem miejskiego gruntu zamierzonym przez carycę Katarzynę IIw XVIII wieku; w rzeczywistości, w wilgotnej, ale osuszonej glebie, a zatem w obecności tlenu, kora drzewa rozkłada się szybko, a XV wiek, w warstwowaniu nawierzchni drogowych, odpowiada głębokości osiągniętej przez drenaż. [1]
Zawartość
Treść jest bardzo zróżnicowana, w większości są to listy prywatne (dwie trzecie), handlowe, administracyjne lub sądowe. Kilka Gramoty to listy o charakterze osobistym, także napisane przez kobiety na dowód tego, że na Rusi także im umożliwiono dostęp do edukacji. Bardziej ograniczona liczba gramotek ma charakter dokumentu urzędowego, którego prawdopodobnie stanowiły szkic przed kopiowaniem na pergaminie, lub tekstów literackich, folklorystycznych, kościelnych, liturgicznych (na ogół przeznaczonych do użytku prywatnego). Odnaleziono też różne listy (spisy długów, podatków, towarów) oraz wypracowania szkolne. Wśród tych ostatnich słyną gramoty Onfim, dziecko w wieku od sześciu do ośmiu lat, które należą do najstarszych znanych dzieł dziecięcych i które zawierają rysunki, napisy, alfabet i ćwiczenia z sylabariuszy. [3] Łączna długość znalezionych tekstów to ponad 12 000 słów. Dla porównania, Russkaya Prawda , kodeks rosyjskich praw zwyczajowych i instytutów z XI-XII wieku, będący głównym dokumentem do badania nieliterackiego języka staroruskiego, zawiera mniej niż jedną trzecią słów zawartych w dokumentach znalezionych w Nowogrodzie. . Ponadto, słownictwo znalezionych tekstów jest również znaczne i wynosi około 2600 słów, podczas gdy słownictwo znane całego starosłowiańskiego składa się z 9600 słów. [5]
Język
Językiem, w którym pisane są Gramoty , jest w większości przypadków język potoczny używany w starożytnym Nowogrodzie. Jest to główny powód ich wyjątkowego zainteresowania historyczno-językowego, nie tylko panoramą języków słowiańskich, ale także indoeuropejskich w ogóle. Rzeczywiście, przed ich odkryciem, dostępne źródła do badania nowogrodzkiego dialektu staroruskiego były dość ograniczone i często tylko pośrednie. [6] Generalnie język Gramoty oscyluje pomiędzy odmianą kulturową, czyli naddialektalną staroruską, zorientowaną najpierw na język kijowski , a później moskiewskim, a odmianą niższą i bardziej popularną , czyli dialektem północnym. - zachodni Nowogród, nałożenie na siebie dialektu „północno-kryvicki”, odnoszącego się do starożytnego słowiańskiego plemienia Kriviči , oraz dialektu „ilmen-słoweńskiego”, odnoszącego się do plemienia słowiańskiego osiadłego wokół jeziora Il'men” . dialekt nowogrodzki, o którym nie ma czystych dowodów, miał być bliższy staroruskiej supradialektalu, a więc mniej dialektalnych odcisków.Te dwie pododmiany dialektalne dały początek rosyjskiemu dialektowi bardziej zorientowanemu na „Północno-krywicki” niż powszechnie mówiono i pisano w Nowogrodzie: starożytny dialekt nowogrodzki .
Według Andrieja Zaliznjaka konsekwencją badań Gramoty jest zanik idei jednolitego pochodzenia wschodniej grupy języków słowiańskich, biorąc pod uwagę, że dialekt antycznego Nowogrodu wydaje się stanowić odrębną gałąź, odmienną od centralnej. -wschodni oddział staroruskiego; natomiast współczesny rosyjski byłby wynikiem zbieżności północno-zachodniego dialektu Nowogrodu z środkowo-wschodnim dialektem regionu Suzdal - Moskwa . [7]W rzeczywistości, jak wskazuje Zaliznják, odsetek dialektyzmów w tekstach z XI i XII wieku jest większy niż w XIV i XV wieku, czyli jest odwrotnością tego, czego można by się normalnie spodziewać. Byłaby to zatem kwestia procesu, który nie jest rozbieżny, lecz zbieżny, to znaczy proces aproksymacji-fuzji tego typu dialektu z dialektami najpierw regionów suzdalskich, a następnie moskiewskich, zwłaszcza po pojawieniu się Moskwa jako główne miasto rosyjskie (formalnie po XII wieku, a praktycznie po XIV wieku). [8]
Według Wadima Krysko , jednak starożytny dialekt nowogrodzkinie stanowi odrębnej gałęzi grupy słowiańskiej, nie można też wyodrębnić dwóch odmian nowogrodzkiego i plemiennego rozróżnienia między północnymi Kriviči i Slověne . [7] [9]
Przykłady
List miłosny: gramota nr. 752
gramota _, z pierwszej połowy XII wieku, składa się z dwóch wyraźnych pasów kory brzozowej o długości około 45 cm, pomiędzy którymi zaginęły nie mniej niż dwie linie. Pod względem treści i stylu dokument jest jedyny w swoim rodzaju. Jest to niewątpliwie list miłosny, inaczej trudno byłoby wyjaśnić wątek możliwej obrazy odbiorcy, potrzeby ukrywania się przed oczami ludzi i lęku pisarki przed staniem się obiektem szyderstw. List został napisany pięknym pismem przez wykształconą młodą kobietę, która potrafiła wypowiadać się w języku literackim, a bardzo intymny charakter treści, a także brak formuły otwierającej sprawia, że jest mało prawdopodobne, aby jej pisanie powierzono osobie trzeciej, na przykład wykształconemu mnichowi. [10]
Tekst oryginalny z podziałem na wyrazy: [11]
(к)[ъ] тобѣ тришьдъ а въ сю недѣлю цьтъ до мьнь зъла имееши оже
е[с]и къ мънѣ н[ь при]ходилъ а ѧзъ тѧ есмѣла акы братъ собѣ ци оуже ти есмь задѣла сълюци а то-
бѣ вѣдѣ ѧко есть не годьнъ аже бы ти годьнъ то [z] оцью бы сѧ вытьрьго притькль[ны]нѣ к[ъ]дь инодь въспиши жь ми про
[тьбь] хаблю ци ти боудоу задѣла своимъ бьзоумь ми про [
тьбь ]
Transliteracja z interpunkcją:
(K) ["] tobě triš'd". A v ”sju nedělju c't” do m'n 'z ”la imeeši, ože
e [s] ik” m ”ně n ['pri] chodil”? Jaz „tja esměla aky bachor”! Sobě ci ouže ti esm 'zaděla s 'ljuci, a
tobě vědě jako est'ne bóg'n. Aže by ti god'n ”, do [iz] oc'ju by sja vyt'r'go prit'kl '...[ny] ně k ["] d 'inod' v" spiši ž 'mi pro ...
[t'b'] chablju ... Ci ti boudou zaděla svoim "b'zoum'em 'aže mi sja poc'n 'ši nasmichati, a soudt
' B '"[i] moja choudost'
Tłumaczenie z tekstem uzupełnienia w nawiasach kwadratowych i objaśnieniem w nawiasach okrągłych: [10]
„[Wysłałem] do ciebie trzy razy (wiadomości). Co masz przeciwko mnie, że w tym tygodniu (lub w tę niedzielę) nie przyszedłeś do mnie? A jednak zachowałem się wobec ciebie jak brat! [do ciebie] (wiadomości)? O ile widzę, nie podoba ci się to. Gdyby ci się to podobało, wycofałbyś się z oczu [ludzi] i przyszedłbyś…
a teraz gdzie indziej. Odpowiedz mi ...
(po przerwie od sześciu do ośmiu słów, koniec poprzedniego zdania, a może następnego, zostaje zachowany)
... [Zostawiam cię] ...
(dla którego możliwe są tylko przypuszczenia, takie jak „nie, nigdy cię nie opuszczę” lub „chcesz, żebym cię opuścił” i tym podobne)
.
Wezwanie pomocy: gramota n. 9
Gramatyka datowana jest na koniec XII wieku. Krzyż, który pojawia się na początku, może być swego rodzaju ideogramem słowa poklon(поклон), czyli „komplementy” (dosł. „łuk”), które pojawiają się na dokumentach pergaminowych z późniejszego okresu. Według większości uczonych, pisarka (Gostjata) jest odtrąconą żoną, która demaskuje arbitralność i bezprawie popełniane przez męża na jego majątku, odwołując się do brata (Wasyl) lub, co bardziej prawdopodobne, do wuja, który w języku słowiańskim struktura rodzicielska, pełniła bardzo ważną rolę ochronną wobec wnuków. Według innej hipotezy Gostjata jest jednak młodym nieletnim, który rzekomo potępia zastraszanie na majątku matki przez ojczyma, który po owdowieniu po matce Gostjaty ożenił się ponownie. [12]
Tekst oryginalny z podziałem na wyrazy: [13]
+ ὦ гостѧтy къ васильви ѥже ми отьць даѧ-
лъ и роди съдаѧли а то за нимь а нынѣ во-
дѧ новоую женоу а мънѣ не въдасть ничь-
то же избивъ роукy поустилъ же мѧ иноу- ю
поѧлъ доеди добрѣ сътворѧ
Transliteracja z interpunkcją: [12]
+ Oт Gostjaty k ”Vasil'vi. Ježe mi ot'c 'dajal 'i rodi s' dajali, a to za nim'. A nyně vodja novouju ženou, am ”ně ne v” dast 'nič'to že. Izbiv „rouky, poustil” že mja, inouju pojal ”. Doedi, dobrě s ”tvorja
Tłumaczenie: [12]
„Od Gostyaty do Wasyla”. To, co dał mi ojciec i co dodatkowo dali mi krewni, jest w jego rękach. A teraz, gdy przywiózł nową żonę (w domu), nie oddaje mi (już) Nic. Odrzucając opiekę małżeńską, przegonił mnie i zabrał inną (żonę). Chodź, proszę.
Propozycja małżeństwa: gramota nr. 731
Graota z połowy XII wieku jest listem odpowiedzi (potwierdzającym) rodziców (matki Janki) na propozycję małżeństwa ich syna z młodą kobietą przez swatkę Jarinę. Povojnik ( повойник ) to typowe dla zamężnych kobiet nakrycie głowy, które mogło być przeznaczone dla matki Janki lub dla narzeczonej. Zdanie końcowe, które przypomina o symbolicznej wartości chleba, należy rozumieć w tym sensie, że pośrednik Jarina musi liczyć na opłatę za wykonaną usługę. [14]
Tekst oryginalny z podziałem na wyrazy: [14]
покланѧние ὦ ѧнокѣ со сьлѧтою ко ѧринѣ · хоцьть ти твоего дѣтѧти-
ць · о свто · жь ти еѣ хо{ц}ць · ажь хоцьши во брозѣ жь седь бȣди · и ѧла е-
смо сѧ емȣ по рȣкȣ ѧко ты си мловила емȣ ты дни придьши томо
дни поимȣ и нѣ ли ти тамо повоица · а крьвоши присоли
а кодь ти мнѣ хльбь тȣ ибб
Transliteracja:
Poklanjanie oт Janokě so S'ljatoju ko Jarině · Choc't 'ti tvoego dětjatic' · O svto · Ž 'ti eě cho {c} c' · Až 'choc'ši vo brozě ž' sed 'budi · I jala esmo sja emu po ruku jako ty jesteś mlovila emu ty dni prid's tomo dni poimu i ně li ti tamo povoica Kr'voši prisoli a kod 'ti mně chl'b' tu i tobě
Tłumaczenie:
„Ukłon (z szacunkiem) od Janki i Seljaty dla Jariny. Chłopak pragnie zatem (wziąć za żonę) tę, którą masz (zaproponuj). Przy (pierwszej) okazji pragnie (zaręczyć się) z nią. Proszę, bądź tutaj tak szybko, jak to możliwe. Obiecałem mu moją zgodę, ponieważ powiedziałeś mu kilka dni temu: „Przyjdź i tego samego dnia dostanę go do ciebie”. Jeśli nie masz tam povojnika , kup go i wyślij. I tam, gdzie jest dla mnie chleb, jest też coś dla Ciebie”.
Wyprawa wojskowa: gramota nr. 69
Gramota , z drugiej połowy XII wieku, jest historycznie związana z jedną z różnych ekspedycji wojskowych przeprowadzonych w XII wieku przez Nowogród na miasta i fortece górnej Wołgi. [15] W szczególności według Artemija V. Arcichovskija [16] i Lwa V. Čerepnina [17] gramota odnosiła się do wyprawy, którą w 1148 r. nowogrodzycy poprowadzili do miast Jarosławia i Ugliča . W rzeczywistości, Novogorodskaja I letopis' i Lavrent'evskaja letopis' (średniowieczne kroniki z 1300 r., odpowiednio Nowogrodu i Suzdalu '), że zimą tego roku wielki książę kijowski Izjasław Mścisławicz udał się do Nowogrodu, gdzie od poprzedniej jesieni osiadł jego syn Jarosław , i stamtąd wyruszył na czele wyprawy wojskowej wojsk nowogrodzkich przeciw Gyurgi (czyli wujek Jurij Dolgorukij ), w ramach walki o sukcesję na tronie kijowskim , najeżdżając księstwo Rostów i Suzdal” i „poważnie pokonując ludzi Gyurgiego i zdobywając sześć miast nad Wołgą, niszcząc wszystko, aż do Jarosław „”, ale „ich konie stały się kulawe”, „i” mimo zdobycia Wołgi nic nie mogło przeciw Gjurgiemu, dlatego dotarli do równiny Uglič,skierował się do Nowogrodu i dotarłSmoleńsk zimował tam. „Jurij Dolgorukij zajął Nowogród, narzucając mu swego syna jako księcia, ale Nowogrodzianie zbuntowali się i Izjaslav Mstislavič pospieszył im z pomocą . Terentij , w przeciwnym kierunku podczas marszu jego armii. Według Novogorodskiej I letopis , ekspedycja wojskowa znalazła się w kryzysie przez odwilż, która uczyniła drogi nieprzejezdne. czasu, który zamarzł Wołgę, uwięził statki w lodzie i sprowokował zaplątanie koni (o których kroniki Ławrentjewskaja)) na zamarzniętym gruncie, stąd prośba o wysłanie muła do Ugliča. Termin družina (дружина) jest używany w znaczeniu militarnym jako „osobista eskorta księcia”, która może liczyć od dwóch do trzech tysięcy ludzi i może odnosić się do Jaroslava Izjaslaviča w Nowogrodzie lub do družiny , która przybyła Wołga z południa wraz z Izjaslawem Mstislavičem, natomiast cad” był podrzędną jednostką wojskową, która tworzyła družinę . [15] [18]
Tekst oryginalny z podziałem na wyrazy: [18]
ѿ тереньтеѧ къ михалю при-
шьлить лошакъ съ ѧковьцемъ
поедуть дружина савина чадь
ѧ на ѧрославли добръ здоровъ и с гри-
горемь оуглицане замерьзьли на
ѧрославли + тy до углеца и ту пакъ
дружина
Transliteracja z interpunkcją: [15]
Oт Teren'teja k ”Michalju. Priš'lit 'lošak ”s” Jakov'cem ”. Poedut „družina, Savina cad”. Ja na Jaroslavli, dobr „zdorov” to Grigorem”. Ouglicane zamer'z'li na Jaroslavli. Ty do Ugleca i tu pak ”družina.
Tłumaczenie: [15]
„Od Terentija do Michała”. Wyślij muła z Jakovec. Družina , gospodarz Savvy, odejdzie. Jestem pod Jaroslavem”; jestem w dobrym zdrowiu i jestem z Grigorem”. Ci z Uglič są zamrożeni (tj.: utknął w lodzie ze statkami) na wysokości Jarosławia ". Ty (wyślij muła z Jacovec) do Uglič: tam jest družina (która pójdzie) ".
Sprawa prawna: gramota nr. 109
Graota pochodzi z około 1100 roku i dlatego jest jedną z najstarszych znalezionych w Nowogrodzie. Mikula, partner lub służący Žiznomir, kupił mu niewolnika, w którym księżniczka (żona księcia nowogrodzkiego) rozpoznała własnego zaginionego niewolnika, być może porwanego i odsprzedanego. W wyniku tego Žiznomir został aresztowany, ale został zwolniony z więzienia dzięki gwarancji, jaką dawała mu družina , osobista straż księcia, którego częścią jest sam Žiznomir (ale określenie družinamoże być tu również rozumiane jako oznaczające „towarzyszy”, „partnerów”, członków tej samej „społeczności” lub „korporacji”). W przypadku przestępstwa takiego jak ta, w którą zamieszany jest Žiznomir, konieczne było przestrzeganie bardzo specyficznej procedury prawnej ustanowionej przez Ruską Prawdę, prawny zbiór praw i norm obyczajowych starożytnej Rosji. Pokrzywdzony, czyli rzekomy ostatni legalny właściciel niewolnika, miał prawo prześledzić łańcuch różnych właścicieli niewolnika aż do trzeciego ostatniego poprzez kolejne „porównania”; ale ponieważ sprawca kradzieży niewolnika mógł być poza trzecim właścicielem, przewidziano możliwość skorzystania z prywatnej sprawiedliwości: trzeci właściciel mógł kontynuować śledztwo na własną rękę, dopóki nie znajdzie złodzieja. Co więcej, ten, kto zgłosił kradzież, był prawnie zobowiązany do tymczasowego wydania niewolnika trzeciemu właścicielowi, aby mógł go użyć do zakończenia "konfrontacji". Stąd troska Žiznomir d'[19] [20]
Tekst oryginalny: [20]
грамота : ѡтъ жизномира : къ микоуле :
коупилъ еси : робоу : плъскове : а нyне мѧ :
въ томъ : ѧла кънѧгyни : а нyне сѧ дроу-
жина : по мѧ пороучила : а нyне ка : посъ-
ли къ томоу : моужеви : грамотоу : ели
оу него роба : а се ти хочоу : коне коупи-
въ : и кънѧжъ моужъ въсадивъ : та на съ-
водy : а тy атче еси не възалъ коунъ :
техъ : а не емли : ничъто же оу него :
Transliteracja z interpunkcją: [19]
Gramota ot „Žiznomira k” Mikoule. Koupil „esi robou Pl” skove. A nyne mja v ”tom” jala k ”njagyni. A nyne sja droužina po mja poroučila. A nyne ka pos „li k” tomou mouževi gramotou i li ou Odmawiam rzeczy. A se ti chočou: kone koupiv ”ik” njaž ”mouž” v ”sadiv”, ta na s ”vody. A ty atče esi ne v ”zal” koun ”tech”, a ne emli nič ”to že ou neg.
Tłumaczenie: [19]
"List Žiznomir do Mikuli. Kupiłeś niewolnicę w Pskowie . A teraz z tego powodu księżniczka mnie aresztowała. A teraz zagwarantowała mi, że družina sprzedała) list, jeśli ma [inny ] niewolnik. A oto, czego chcę od ciebie: [że] kupiłem konia i wsadziłem na niego człowieka księcia, [przychodzisz] na konfrontację. A jeśli nie zabrałeś (z powrotem) pieniędzy (wydałeś kupna niewolnika), nic od niego nie bierz ”.
Notatka
- ^ a b c d e f Artemij Keidan , s. 179 .
- ^ Andrej Zaliznjak 1995 , s. 14 .
- ^ a b c Artemij Keidan , s. 177 .
- ^ Andrej Zaliznjak 1995 , s. 16 .
- ^ Andrej Zaliznjak 1995 , s. 15 .
- ^ Artemij Keidan , s. 178 .
- ^ a b Artemij Keidan , s. 193 .
- ^ Andrej Zaliznjak 1995 , s. 20 .
- ^ Vadim B. Krys'ko, Drevnij novgorodsko-pskovskij dialekt na obščeslavjanskom fone , w Voprosy jazykoznanija , tom 3, 1998, s. 74-93.
- ^ a b Andrej Zaliznjak 1995 , s. 25, 26 .
- ^ Andrej Zaliznjak 2004 , s. 249 .
- ^ a b c Remo Faccani , s. 119-122 .
- ^ ( RU ) Drevnerusskie berestjanye gramoty - Gramota 9 , na gramoty.ru .
- ^ a b Andrej Zaliznjak 2004 , s. 392-394 .
- ^ a b c d Remo Faccani , s. 126-130 .
- ^ Artemij Vladimirovich Arcichovskij, Novgorodskie gramoty na bereste (iz raskopok 1952 g.) , Moskwa, 1954, s. 73.
- ^ Lew Władimirowicz Čerepnin, Novogorodskie berestjanye gramoty kak istoričeskij istočnik , Moskwa, 1969, s. 382-383.
- ^ a b Andrej Zaliznjak 2004 , s. 512-514 .
- ^ a b c Remo Faccani , s. 130-134 .
- ^ a b Andrej Zaliznjak 2004 , s. 257-259 .
Bibliografia
- Remo Faccani, Nowogrodzkie Gramoty na korze brzozy. I (XI-XII wieki) w Annali di Ca 'Foscari. Cykl zachodni , Padwa, Editoriale Programma, 1987, s. 117-136, ISBN nie istnieje.
- Artemij Keidan, Nowogrodzkie inskrypcje na korze brzozy z punktu widzenia porównawczego , w Incontri Linguistici , t. 32, Piza, Fabrizio Serra Editore, 2009, s. 175-193, ISBN nie istnieje.
- Andrej Zaliznjak, Drevnenovgorodskij dialekt , wyd. 2, Moskwa, Koszelew, 2004, ISBN nie istnieje.
- Andrej Zaliznjak, Rosyjskie listy i dokumenty o korze brzozowej (Nowogród, XI-XV w.) , Slavia , t. 2, Rzym, Stowarzyszenie Kulturalne "Slavia", 1995, s. 14-31, ISBN nie istnieje.
Zewnętrzne linki
- ( RU ) Древнерусские берестяные грамоты , na gramoty.ru .
| Kontrola władz | LCCN ( EN ) sh85011867 |
|---|
All Rights Reserved © 2022