Linia Maginota

Linia Maginota Ligne Maginot
Insygnia generalne wszystkich oddziałów stacjonujących wzdłuż linii Maginota
Lokalizacja
Państwo	Francja
Stan obecny	Francja
Miasto	Francja
Ogólne informacje
Facet	Wzmocniona linia
Wzrost	93 m²
Budowa	1928 - 1940
Materiał	beton i stal
Obecny stan	Częściowo opuszczony, częściowo udostępniony zwiedzającym po pracach konserwatorskich
Aktualny właściciel	Własność wojskowa Francji. Wiele obszarów jest nadal uznanych za strefę wojskową, a tranzyt osób nieuprawnionych jest zabroniony
Można go zwiedzać	Tylko dzieła odrestaurowane i/lub wykorzystywane jako muzeum, opuszczone można zwiedzać z uwzględnieniem dziesięcioletniego porzucenia
Stronie internetowej	lignemaginot.com ligne-maginot.fr
Informacje wojskowe
Użytkownik	Francja
Funkcja strategiczna	Obrona granic państwowych z Belgią , Luksemburgiem , Niemcami , Szwajcarią i Włochami [1] . Podczas zimnej wojny planowano jego ponowne użycie do obrony terytorium Francji przed konwencjonalnym atakiem Układu Warszawskiego , ale bezskutecznie.
Termin pełnienia funkcji strategicznej	1940 , po niemieckiej okupacji Francji
Mieszkańcy	Armia francuska do czerwca 1940 r. Od 1940 do 1944 r. Wehrmacht
Działania wojenne	bitwa o Alpy , kampania francuska , operacja Dragoon , druga bitwa o alpy
Wydarzenia	Odzyskanie części struktur w ramach NATO
Notatki wstawione w treść tekstu
elementy architektury wojskowej na Wikipedii
Edytuj dane na Wikidanych  · Podręcznik

Linia Maginota to zintegrowany kompleks umocnień , prac wojskowych, przeszkód przeciwpancernych, stanowisk karabinów maszynowych, obronnych systemów przeciwpowodziowych, koszar i składów amunicji zbudowanych w latach 1928-1940 przez rząd francuski w celu ochrony granic, które Francja dzieliła z Belgią , Luksemburg , Niemcy , Szwajcaria i Włochy. System charakteryzuje się nieciągłością różnych elementów, zintegrowanym i systemowym wykorzystaniem wszystkich możliwych alternatyw oferowanych przez nowoczesne technologie balistyczne. W tym kontekście różne elementy fortyfikacyjne wykorzystują nie tylko ostrzał bezpośredni , ale także ostrzał flankowy i pośredni .

Chociaż termin „Linia Maginota” odnosi się do całego systemu fortyfikacji, który ciągnie się od Morza Północnego do Morza Śródziemnego (oprócz Korsyki ), obszary geograficzne, w których wykonano najbardziej złożone, wyrafinowane, nowoczesne i potężne prace to: na pograniczu północno-wschodnim z Niemcami i Luksemburgiem (zwanymi również „Anciens Fronts”) oraz zbudowanymi na pograniczu francusko-włoskim (tzw. Alpine Maginot Line , po francusku Ligne Alpine ). ^[2]

Budowa

Francuska linia obronna: Linia Maginota

Po Wielkiej Wojnie wśród sztabu generalnego armii francuskiej istniał silny kontrast między zwolennikami obrony z silną armią mobilną, zdolną do szybkiego przemieszczania się po terytorium, a tymi, którzy zamiast tego proponowali obronę statyczną, stworzoną przez nieprzenikniona seria trwałych fortyfikacji zakotwiczonych w ziemi, które mają być przygotowane już w czasie pokoju.

Zwolennikiem budowy linii był od 1922 r. marszałek Francji Philippe Pétain , który przy wsparciu dwóch innych byłych kombatantów w Verdun , ministra André Maginota (który później nadał linii swoje imię) i francuskiego szefa Sztab Marie-Eugène Debeney przekonał rząd do rozpoczęcia budowy imponującej stałej linii obronnej ^[3] .

Choć ostatecznie zwyciężyło rozwiązanie pośrednie: ochronę frontu północnego, na granicy z Belgią ^[4] powierzono wojskom mobilnym, natomiast granicę północno-wschodnią z Luksemburgiem , Niemcami i alpejską z Włochami powierzono w dużej mierze do stałych robót ^[5] , zaczęto budować linię, która przez wiele lat stanowiła przeszkodę dla Niemców. Przeszkodę, którą w 1940 ominęli przy pomocy czołgów .

Linia Maginota, rozumiana jako obrona zbudowana, nie obejmowała w całości granic państwowych, a jedynie broniła niektórych części terytorium Francji i to z kilku powodów ^[6] :

• Przyczyna geograficzna : nabyte po I wojnie światowej regiony Alzacji i Lotaryngii nie posiadały odpowiedniego systemu obronnego, gdyż niemiecka obrona na tym obszarze była przestarzała i niedostosowana do nowych standardów, a także nie nastawiona na wroga. Ponadto region pozbawiony naturalnych przeszkód i posiadający doskonałe szlaki komunikacyjne był łatwo użytkowany i przekraczany przez wroga; następnie był w dużej mierze ufortyfikowany stałymi robotami, w przeciwieństwie do granic z Ardenami (uważanymi za nie do pokonania przez nowoczesną armię) i Renem .
• Powód ekonomiczny : tereny przemysłowe i górnicze kraju znajdowały się blisko granicy z Niemcami, a atak tych ostatnich mógł pozbawić Francję obszarów najważniejszych dla gospodarki i zaopatrzenia samej armii.
• Powód demograficzny : ogromne straty w ludzkich istnieniu (milion trzysta tysięcy zabitych , rannych i okaleczonych) spowodowane przez I wojnę światową doprowadziły do ​​spadku urodzeń we Francji, ponieważ zgony te dotyczyły głównie młodych ludzi, którzy nie przyczynili się do naturalny wzrost populacji, pozbawiając naród nowego zaciągu. Z tego powodu ufortyfikowana linia pozwoliłaby zaoszczędzić na liczbie żołnierzy do zatrudnienia ^[7] i uchroniłaby ich przed skutkami bombardowania, chroniąc ich w praktycznie niezniszczalnych kazamatach.
• Powód wojskowy : system mobilizacyjny armii francuskiej wymagał około trzech tygodni, aby armia była w pełni sprawna na granicach ^[8] , co pozostawiało je bezbronnymi, zwłaszcza w przypadku ataku przeprowadzonego bez wypowiedzenia wojny . Dlatego przygotowanie linii umocnionych obsadzonych przez jednostki specjalne pozwoliłoby na podjęcie ewentualnego ataku niemieckiego na czas niezbędny do zmobilizowania armii francuskiej.
• Powód polityczny : Traktat Wersalski nie został uznany za wystarczający do zagwarantowania bezpieczeństwa Francji przed niemieckim atakiem, co uznano za możliwe, nawet jeśli nie krótkoterminowe. Ponadto Niemcy nie znały materialnych zniszczeń, jakie dotknęły Francję, w której chciały uniknąć dalszych zniszczeń, a jednocześnie skutecznie przeciwstawić się wrogowi w politycznych zawirowaniach ^[9] .

Rozpoczyna się budowa

Widok wnętrza Opery Schœnenbourg w Alzacji ^[10] , jednego z największych dzieł fortyfikacyjnych Linii Maginota.

Stratedzy francuscy wymyślili fortyfikację odpowiednią do wojny podobnej do tej, która właśnie się zakończyła, biorąc jednak pod uwagę wyciągnięte wnioski. W szczególności ograniczona skuteczność bojowa fortów tzw. systemu Séré de Rivières (począwszy od eksperymentu Malmaison, podczas której próba bombardowania jednego z tych fortów dała rewelacyjnie negatywne wyniki), nie tylko modernizując i wzmacniając jego ochronę i uzbrojenie, ale także radykalnie rewidując jego architekturę i organizację. Ponieważ nie było możliwe stworzenie ciągłej linii umocnień, a nie mogło być, najbardziej wrażliwe i ważne sektory na granicy zostały ufortyfikowane złożonymi i wysoce chronionymi stałymi obiektami, podczas gdy tam, gdzie już samo terytorium stanowiło poważną przeszkodę, zostały zbudowane odosobnione kazamaty które pokonały terytorium lub terytoria były przygotowane na zalanie w razie potrzeby.

Francuski minister wojny André Maginot, jeden z głównych architektów budowy linii

Dlatego w początkowym projekcie Linia Maginota została zasadniczo utworzona przez dwa duże ufortyfikowane regiony na północnym wschodzie, Ufortyfikowany Region Metz i Ufortyfikowany Region Lauter oraz trzy duże ufortyfikowane sektory w Alpach , Ufortyfikowany Sektor Dauphiné , Savoia i Alpy Nadmorskie . Dopiero później rozpoczęto prace na północy na granicach z Belgią, gdyż oba narody podpisały w 1920 r. sojusz , zgodnie z którym armia francuska miała działać w Belgii w przypadku inwazji sił niemieckich. Ale kiedy Belgia uchyliła traktat w1936 i ogłoszona neutralnością, Linia Maginota została szybko przedłużona wzdłuż granicy francusko-belgijskiej, ale nie do standardów reszty linii ^[6] .

Cały pas graniczny został podzielony na Sektory Obronne (gdzie nie planowano stałych prac) i Sektory Umocnione (w zamian za to front wyposażony był w roboty CORF ^[11] ), z kolei te ostatnie utworzyły Podsektory , Okręgi i Pod- dzielnice , w tym zmienna liczba prac fortyfikacyjnych .

Problem początkowego finansowania podjął minister wojny André Maginot , który zdołał przekonać parlament do zainwestowania w ten projekt, gwarantując pierwsze środki niezbędne do rozpoczęcia prac, nawet jeśli nie miał czasu na zobaczenie całości w której zmarł 6 stycznia 1932 ^[6] .

Prace nadzorowały różne organy, z których najważniejsze to CDF (Komisja Obrony Granic) i CORF (Komisja Organizacji Rejonów Umocnionych). Decydujące było zadanie CDF: utworzony w 1925 r. wyznaczył on ogólną charakterystykę nowej linii umocnień, jej położenie oraz to, jakie istniejące umocnienia można było ponownie wykorzystać, zmodernizować lub zaniechać, w zależności od położenia geograficznego i możliwości wykorzystania. Z kolei CORF narodził się w 1927 roku z funkcją decydowania o lokalizacji dzieł, ich cechach konstrukcyjnych ^[12] , planach, rozmieszczeniu poszczególnych bloków i wyposażeniu wewnętrznym^[13] .

Linia została zbudowana w różnych fazach, począwszy od 13 stycznia 1928 r. przez STG ( Sekcja Technique du Génie , Sekcja Techniczna Inżynierów) nadzorowana przez CORF, ale prace przyspieszyły w 1930 r., kiedy Maginot uzyskał znaczne fundusze od rządu.
Główna budowa została ukończona do 1935 roku kosztem około trzech miliardów franków. Wymagania dotyczące obrony były bardzo wysokie, z bunkramiliczne i połączone ze sobą dla tysięcy ludzi, było 108 fortyfikacji oddalonych od siebie o 15 kilometrów, przeplatanych drobnymi dziełami fortyfikacyjnymi i kazamatami. W sumie prace kosztowały 5 miliardów franków, a niezliczone fortyfikacje mogły pomieścić do 2 milionów żołnierzy. Na etapie budowy, w dwuletnim okresie 1939-40 , nastąpiły końcowe starania z generalnymi usprawnieniami na całej linii. Linia końcowa była silniejsza w rejonach przemysłowych Metz , Lauter i Alzacji, podczas gdy inne obszary były w porównaniu słabo chronione. Część Linii Maginota składająca się z ufortyfikowanych umocnień mierzyła łącznie 440 km, znacznie mniej niż Linia Zygfryda , która się z nią mierzyła ^[14] .

Praca w koncepcji

Wejście na amunicję do Opery Kobenbusch .

Podstawową koncepcją Linii Maginota był szkielet złożony z potężnych fortyfikacji (po francusku Ouvrages ), oddalonych od siebie o około 5 km i połączonych pod ziemią, z kilkoma „wysuniętymi” pozycjami, głównie uzbrojonymi w karabiny maszynowe i artylerię małego kalibru , które chroniły się nawzajem i kontrolowały odcinki granicy i odpowiednie drogi dojazdowe.

Wśród nich znajdowały się drobne umocnienia (we francuskich petits ouvrages ), kazamaty i bunkry o różnej sile ognia i wielkości, które utrzymywały front ciągły, kontrolując go karabinami maszynowymi i działami przeciwpancernymi.

Bardzo ważna była również przeszkoda bierna przed całą linią , składająca się z głębokiego ogrodzenia z drutu kolczastego i sześciu rzędów wbitych w ziemię belek ^[15] , co miało utrudnić piechocie i czołgom wroga. Ponadto w tylnej pozycji znajdowały się dwie linie oporu. co pozwoliło żołnierzom schronić się przed bombardowaniem.

Równie fundamentalna była budowa ważnej sieci drogowej i kolejowej, która pozwalała na odpowiednie zaopatrzenie całej linii w materiały i zapewniała odpowiednią mobilność wzdłuż całej linii, łącząc długą serię baraków ochronnych, w których znajdowały się wydziały męskie strzegące linii. Linia, aby w krótkim czasie mogli dotrzeć do różnych pozycji.

wnętrze kazamaty CORF w South Marckolsheim

Linia Maginota została następnie uzupełniona odkrytymi bateriami , stanowiskami artylerii na wagonach kolejowych, złożoną siecią dystrybucji energii elektrycznej składającą się z podziemnych kabli i połączeń między różnymi pracami, wojskową siecią telefoniczną, szeregiem placówek mających na celu spowolnienie wojsk wroga, zanim się zdążą. mógł dotrzeć do głównej linii, a w końcu do najbardziej wysuniętych pozycji w historii, czyli urządzeń granicznych , składających się z ruchomych zapór, szybkich zapór, ufortyfikowanych domów położonych kilka metrów od granicy i niezbędnych do stawiania oporu w pierwszych fazach ataku wroga i ogłosić alarm w przypadku niespodziewanego ataku na głównej linii.

Ogrodzenie przeciwpancerne przed linią Maginota

Podział i struktura prac

Główna klasyfikacja konstrukcji Linii Maginota dotyczy gabarytów prac fortyfikacyjnych, z podziałem na mniejsze i większe prace (we francji petits i grands ouvrages ), gdzie te pierwsze były uzbrojone wyłącznie w karabiny maszynowe, moździerze 50 mm (w wieży lub kazamacie ) oraz ewentualnie kawałki przeciwpancerne. Prace te można było zastąpić, w zależności od przypadku, pojedynczą dużą kazamatą lub różnymi blokami (od 2 do 5) połączonymi szeregiem podziemnych tuneli; ten drugi z kolei mógł łączyć do 19 bloków dzięki dużej rozbudowie podziemnych tuneli.

Niektóre z głównych prac fortyfikacyjnych osiągnęły znaczne rozmiary, na przykład fort Hochwald ( Grand Ouvrage Hochwald ), składający się z 14 bloków bojowych i 9 kazamat fosy, połączonych 8 kilometrami tuneli, zdolnych pomieścić 1070 żołnierzy i 21 jednostek, czy też Wielki Ouvrage Hackenberg z 19 blokami, 8 kilometrami tuneli, 1082 żołnierzami garnizonu i 18 działami artyleryjskimi ^[2] .

Generalnie wielkie dzieła fortyfikacyjne składały się z dwóch głównych wejść, jednego dla materiałów i amunicji, a drugiego dla mężczyzn; z tych wejść można było więc dostać się do złożonego systemu tuneli osłoniętych skałą, z których można było dostać się do koszar, schronów dla wojsk, składów amunicji i żywności , pomieszczeń dla generatorów oraz systemów wentylacyjnych i komunikacyjnych, a także do licznych stanowisk obronnych, prawdziwego punktu oparcia Linii Maginota.

Z głównych tuneli wąskotorowe tory prowadzą do kilku pionowych szybów z windami i schodami, które prowadziły do ​​różnych kazamat artylerii lub piechoty, wieżyczek artylerii i piechoty lub bloków mieszanych, które zawierały różne typy i wieże obserwacyjne.

Podobnie pomniejsze fortyfikacje miały taką samą strukturę jak większe, ale o skromniejszych wymiarach, z pojedynczym wejściem lub w niektórych przypadkach składały się z jednego bloku bojowego, w którym można było znaleźć pozycje, dormitoria i wszystko, co potrzebne. lokal ^[2] . Wreszcie, aby Linia była jak najbardziej ciągła, wśród różnych prac zbudowano szereg małych kazamat i obserwatoriów, które kierowały strzelaniną.

Inne terytorium, inna koncepcja

Na granicy z Niemcami w przeważającej mierze płaski teren, który charakteryzował granicę, skłonił francuskich inżynierów do podjęcia decyzji o konieczności przygotowania Linii poprzez możliwie najgłębsze zakopanie jej w ziemi i stworzenie złożonego systemu tuneli i podziemnych schronów, które miały chronić konstrukcję przed ewentualnego bombardowania, a jednocześnie trzymać wejścia jak najdalej od obszaru przygranicznego.

Na granicy z Włochami górzysty teren, a co za tym idzie trudności przeciwnika z rozmieszczeniem ciężkiej artylerii w pobliżu granicy, skłoniły inżynierów do podjęcia decyzji o budowie niewielkich prac przy mniejszym zagospodarowaniu tuneli, nie zmniejszając jednak funkcjonalności i skuteczności.

Uzbrojenie i jego ochrona

Schemat złożonego systemu operacyjnego chowanej wieży typu używanego na Linii Maginota.

Istnieją dwa rodzaje ochrony broni: bunkry i wieżyczki pancerne .

Kazamaty to bloczki żelbetowe o grubości do3,5  m , gdzie zainstalowano artylerię i broń piechoty.

Wieże pancerne można podzielić na dwie kategorie:

• Wieże stałe, zwane "dzwonami" (po francusku kloszach ) służą do obserwacji i mogą być wyposażone w różnego rodzaju peryskop lub, w zależności od typu, uzbrojone w broń piechoty, taką jak pistolety maszynowe i bliźniacze karabiny maszynowe. Istnieje pięć rodzajów dzwonków:
  • Dzwon GFM ( Cloche Guet - Fusil Mitrailleur , Dzwon do gwardii i pistoletu maszynowego);
  • Bell LG ( Cloche Lance Granat , Granat Bell Lancia);
  • Dzwon JM ( Cloche Jumelage de Mitrailleuses , Dzwon do bliźniaczych karabinów maszynowych);
  • Bell VP ( Cloche Vue Périscopique , Bell z peryskopową wizją);
  • VDP Bell ( Cloche Vue Directe et Périscopique , Direct Vision i Periscopic Bell ).
• Mobilne wieżyczki, zwane „chowanymi wieżyczkami” (po francusku tourelles à éclipse ) lub po prostu „wieżyczkami”. Wieża to mobilny pancerz, który może „zniknąć” w celu ochrony uzbrojenia, pozostawiając na powierzchni jedynie specjalną stalową nakładkę o grubości około.Grubość 30  cm . W pozycji ostrzału wieża unosi się o ok.30  cm uwalniając w ten sposób szczeliny. Może obracać się o 360 ° i ma tę zaletę, że jest bardzo kompaktowy, mimo że ma bardzo dużą moc strzelania.

Broń artyleryjska

Zaprawa 81 mm w kazamaty.

• Wyrzutnia bomb 135 mm : montowana zarówno w kazamacie, jak iw wieży.
• Armata 75 mm: słynna francuska armata została dostosowana do Linii Maginota w różnych wersjach. Jest główną bronią prac artyleryjskich. Występuje w wersji haubicy ( modele 75/29, 75/32 i 75/33 ) tylko w kazamatach frontowych Maginota Alpina, jako moździerz w kazamacie ( model 75/31 ), ale także w wieży : wieża 75 model R32 (gdzie R oznacza raccourci w skrócie) lub wieża 75 model 33 .
• Moździerz 81 mm : zarówno w wieżyczce, jak i kazamaty.

Broń piechoty

• Działo przeciwpancerne 47 mm : zainstalowane tylko w kazamacie, działo to było w stanie przebić cały pancerz ówczesnych czołgów z dużej odległości.
• Działo przeciwpancerne kalibru 37 mm : instalowane tylko w kazamaty.
• Broń mieszana: broń kombinowana ( trumelage ) składająca się z działa przeciwpancernego 25 mm Hotchkiss z dwoma karabinami maszynowymi Rebeil 7,5 mm zainstalowanymi w dzwonie (zmodyfikowany JM lub AM), w wieży AM ( model Arme-Mixte , wywodzący się bezpośrednio z wieżyczka z 75 model 1905 z fortów Séré de Rivière ), a nawet w kazamaty.
• Podwójne karabiny maszynowe (dwa karabiny maszynowe 7,5 mm w Jumelage Reibel ): w wieży, w kazamacie lub w dzwonie JM.
• Pistolet maszynowy FM 24/29D : w dzwonie lub kazamacie GFM.
• Zaprawa 50 mm: w dzwonu lub rzadziej w kazamaty.
• Granatnik: specjalny dzwon pancerny przeznaczony wyłącznie do obrony w zwarciu; te dzwony zostały zainstalowane, ale nigdy nie otrzymały uzbrojenia.

Ogólna organizacja

Ufortyfikowany region Metz

75 stanowisk Ouvrage de Latiremont (jednego z głównych prac fortyfikacyjnych) w ufortyfikowanym sektorze Crusnes

Ufortyfikowany region Metz jest uważany za najpełniejszą linię Linii Maginota, która rozciąga się od zachodu od gminy Crusnes do regionu Saary na wschodzie.

Ufortyfikowany sektor Crusnes:

• Ostatni silnie uzbrojony sektor na zachodzie, przed linią utworzoną przez las Ardenów dalej na północ , składa się z trzech dużych fortyfikacji ( grandes ouvrages ): ( Fermont , Latiremont , Bréhain ), czterech Petit Ouvrage ( Ferme Chappy , Bois du Four i Aumetz ) oraz szereg kazamat i schronów zapewniających ciągłość linii ognia między obwarowaniami.

Ufortyfikowany sektor Thionville:

• Sektor Ufortyfikowany Thionville jest częścią Sektora Ufortyfikowanego Boulay , gdzie znajdują się najbardziej imponujące i najlepiej ufortyfikowane dzieła Linii. W ciągu 25 kilometrów, które zajmuje, znajduje się siedem dużych fortyfikacji ( Rochonvillers , Molvange , Soetrich , Kobenbusch , Galgenberg , Metrich i Billig ) oraz cztery mniejsze fortyfikacje ( petites ouvrages ) ( Immerhof-Hettange , Bois Karre , Oberchheid i Sentzi).), a także duża liczba schronów (17), schronów (18) i obserwatoriów (4). Linia ta służyła do skutecznej ochrony przemysłu ciężkiego i kopalni żelaza w Lotaryngii . Organizacja sektora obejmuje również starożytne fortece zbudowane przez Niemców przed I wojną światową , takie jak ufortyfikowane grupy Guentrange, Koenigsmacker i Illange nad Aisne .

Ufortyfikowany sektor Boulay:

• Podążając za linią Thionville, w tym sektorze znajduje się kilka dużych fortyfikacji ( granes ouvrages ) wśród najważniejszych: Hackenberg , jedna z największych budowli wzniesionych na linii (wraz z Hochwald w sektorze Haguenau), Mont des Welches , Michelsberg i Anzelowanie .

Sektor ten obejmuje również liczne małe fortyfikacje ( Cuckoo , Hobling , Bousse , Berenbach , Bovenberg , Village Coume , Annexe Sud de Coume i Mottenberg ).

Ufortyfikowany sektor Faulquemont:

• Sektor Ufortyfikowany Faulquemont jest najbardziej wysuniętą na wschód częścią Regionu Ufortyfikowanego Metz.

Ufortyfikowany region Lautier

Ufortyfikowany obszar wziął swoją nazwę od rzeki Lauter, która wyznacza granicę między regionem Renu a regionem Wissembourg . Obszar o szerokości 70 km podzielony jest na trzy sektory.

Sektor obronny Rohrbach:

• Obszar Rohrbach-lès-Bitche został zbudowany od 1930 roku, kiedy wokół miasta Bitche zbudowano dwa główne fortyfikacje Simserhof i Schieseck oraz mniejsze fortyfikacje ( drobne ouvrage ) Otterbiel . System jest następnie wzmacniany dużą liczbą bunkrów .

Ufortyfikowany sektor Wogezów:

• Region Wogezy cieszy się szczególnie korzystnym położeniem geograficznym, nadającym się do obrony. Lasy poprzecinane bagnistymi dolinami umożliwiły zbudowanie licznych obronnych systemów przeciwpowodziowych, które zalały duże części terytorium, jednak pokrytych ogniem wielu bunkrów i trzech fortyfikacji: mniejszej Lembach oraz wielkich fortyfikacji Grand Hohekirkel i Four à Chaux , który chronił alzackie szyby naftowe w Merkwiller-Pechelbronn .

Ufortyfikowany sektor Haguenau

• Sektor obronny Haguenau obejmuje ostatnie odgałęzienia Wogezów , gdzie znajduje się najbardziej imponująca i złożona fortyfikacja linii Maginota w Alzacji , Hochwald .

Reszta przemysłu od równiny Alzacji do Renu jest chroniona linią bunkrów pod ochroną Opery Schoenenbourg .

Alpejska Linia Maginota

Ten sam temat szczegółowo: Alpine Maginot Line .

Bunkier w alpejskim sektorze Moutiere

Ukształtowanie terenu alpejskiego spowodowało odmienne podejście w budowie i technikach organizacyjnych Linii do linii na granicy Niemiec .
Grzbiety i szczyty znacznie ułatwiają obronę pozycji ze względu na ich wzniesione położenie w kierunku napastnika, dlatego Alpejska Linia Maginota nie posiada fortyfikacji o znacznych rozmiarach, ale szereg średnio-małych prac, dobrze rozłożonych w ośrodkach nerwowych, tj. przełęcze i doliny, które są jedynymi punktami, w których obca armia może zaatakować.

Ta część Maginota jest stosunkowo głębsza niż sektory przygraniczne z państwem niemieckim: dziesiątki małych, mniej lub bardziej zaawansowanych kazamat służy jako punkty obserwacyjne i oporu wzdłuż całego łuku obronnego, a za nimi znajdują się ośrodki oporu z ciężką artylerią podobną do Maginota na północy, chociaż generalnie pancerz jest mniej gruby w stosunku do trudności z umieszczeniem ciężkiej artylerii dla atakującego.

Ufortyfikowany sektor Sabaudii:

• Zorganizowany wokół Bourg-Saint-Maurice i doliny Maurienne , sektor ten koncentruje się na obronie dostępu do doliny Maurienne, w szczególności z wykorzystaniem fortu Sapey i mniejszych prac fortyfikacyjnych Saint-Gobain , Saint-Antoine , Lavoir i Pas du Roc z pomocą małych struktur i placówek w Arrondaz , Rochilles i Frejus.

Ufortyfikowany sektor Dauphiné

• Jego prace, skupione wokół Briançon i doliny Ubaye , blokują przejście w kierunku Briancon i wejście do doliny Ubaye, co umożliwiłoby również przejście w Col de Larche i dolinie Stura .

Ufortyfikowany sektor Alp Nadmorskich :

• W skrócie SFAM, jest to końcowa część Linii Maginota, która kończy się na Morzu Śródziemnym z fortyfikacjami Menton , aby zablokować dostęp do dolin Roia i Cap Martin . Wiele prac w sektorze nigdy nie zostało ukończonych, ale wiele prac obronnych nadal znajduje się na całym sektorze.

Działania wojenne

Ten sam temat szczegółowo: kampania francuska , Fall Gelb i Fall Rot .

Inwazja niemiecka podczas II wojny światowej

Plan niemieckiej inwazji z 1940 r. (oficjalna nazwa Fall Gelb , ale często określany również jako Sichelschnitt - „sierp sierpa”) został zaplanowany z wielkim uwzględnieniem Linii Maginota. Siły sów stacjonowały przed linią, podczas gdy prawdziwe siły uderzeniowe przecinały Belgię i Holandię , Las Ardenów na północ od głównych francuskich umocnień. W ten sposób siły atakujące były w stanie ominąć linię Maginota. 10 maja wojska niemieckie przekroczyły granice Francji w ciągu zaledwie pięciu dni i kontynuowały natarcie do 24 maja, kiedy zatrzymały się w pobliżu Dunkierki .. Na początku czerwca Niemcy odcięli linię od reszty Francji. W tym momencie rząd francuski rozpoczął negocjacje w sprawie zawieszenia broni. Kiedy siły alianckie z kolei zaatakowały Francję w czerwcu 1944 r., zbudowaną linię ponownie w dużej mierze ominięto, a walki dotknęły jedynie części umocnień w pobliżu Metz i północnej Alzacji pod koniec 1944 r. .

Włoski atak

Ten sam temat szczegółowo: Bitwa o Alpy .

Podczas gdy niemieckie jednostki pancerne posuwały się nieubłaganie z północy, 10 czerwca rząd włoski wypowiedział wojnę prawie klęczącej Francji, a po prawie dziesięciu dniach zastoju operacji, 20 Włosi zaatakowali pozycje francuskie bez większych rezultatów. Po wielu dniach walk niewielkim włoskim marszom pomogło podpisanie rozejmu z Villa Incisa , który umożliwił Włochom wkroczenie na terytorium francuskie bez napotkania oporu, kończąc w ten sposób bitwę o Alpy .

Okres powojenny

Po wojnie Linia wróciła do państwowej infrastruktury wojskowej państwa francuskiego, choć od początku zdecydowano się na jej wycofanie ze względu na ogromne zmiany, jakie zaszły w doktrynach, technologiach i taktyce walki podczas drugiej wojny światowej. wojna światowa, która w rzeczywistości uczyniła go całkowicie bezużytecznym. Wraz z narodzinami niezależnego odstraszania nuklearnego we Francji w 1969 r. obiekt został opuszczony, a całe sekcje sprzedano na aukcji osobom prywatnym. Obecnie większość struktur można zwiedzać, niektóre po starannej renowacji można zwiedzać ze wszystkimi wygodami z tamtych czasów, podczas gdy inne są częściowo lub całkowicie opuszczone, ale nadal można je zwiedzać ostrożnie.

Linia jako stereotyp

Termin „Linia Maginota” został potraktowany jako metafora, aby wskazać coś , w czym istnieje silne zaufanie, a następnie okazuje się, że jest nieskuteczne. W rzeczywistości Linia zrobiła to, co miała zrobić, odcinając część granic Francji do tego stopnia, że ​​zmusiła napastnika do okrążenia jej. W pierwotnym ujęciu Linia Maginota była częścią większego planu obronnego, w którym atakujący napotkaliby dalszy opór ze strony obrońców; ale Francuzi nie wykonali ostatniej części operacyjnej, co skutecznie doprowadziło do utraty efektywności Linii.

Notatka

Bibliografia

Po włosku

• Bussoni Mario, Linia Maginota. Miejsca nieprzekraczalnego muru , Mattioli 1885, 2008
• Davide Bagnaschino, Linia Morza Maginota - francuskie fortyfikacje alpejskiego Maginota między Menton a Sospel , Melli (Borgone di Susa)

Po francusku

• Jean-Bernard Wahl, Il était une fois la ligne Maginot , Jérôme Do Betzinger Éditeur, 1999
• Philippe Truttmann, La Muraille de France, lub La Ligne Maginot , Editions Klopp, Thionville, 1985
• Michaël Seramour, «Histoire de la ligne Maginot de 1945 à nos jours» Revue historique des armées, 247 | 2007, [En ligne], mis en ligne le 29 sierpnia 2008. URL: http://rha.revues.org//index1933.html . Konsultowane w dniu 17 grudnia 2008 r.
• A. Honadel, Hommes et ouvrages de la ligne Maginot , Histoire & Collections, 2001, 256p, ISBN 978-2-908182-97-2
• JY Mary, La ligne Maginot: ce qu'elle etait, ce qu'il en reste , Sercap, 1991, 355p, ISBN 978-2-7321-0220-7
• Jean-Pascal Soudagne, L'histoire de la ligne Maginot , Ouest-France, 2006, 127p, ISBN 978-2-7373-3701-7
• Roger Bruge, Faites sauter la ligne maginot , Marabout, 1990, ISBN 978-2-501-00712-2
• Stéphane Gaber, La ligne Maginot en Lorraine , Serpenoise, 2005, 180p, ISBN 978-2-87692-670-7

Powiązane przedmioty

• Linia Zygfryda
• Vallo Alpino del Littorio
• Kampania Francji
• czechosłowackie fortyfikacje graniczne

Inne projekty

• Wikimedia Commons zawiera obrazy lub inne pliki na Linii Maginota

Zewnętrzne linki

• ( FR ) Hackenberg - największe osiągnięcie Linii Maginota , na stronie maginot-hackenberg.com .
• ( CS ) Maginot Line - broń , na fronta.cz . Pobrano 26 listopada 2009 (zarchiwizowane z oryginału 7 września 2015) .
• ( EN ) Linia Maginota na wojnie , na maginotlineatwar.com .

Portal architektoniczny

Portal Francja

Portal Wojenny