Pierre de Coubertin

Ujednoznacznienie – tu odnosi się „Coubertin”. Jeśli szukasz innych znaczeń, zobacz Coubertin (ujednoznacznienie) .

Charles Pierre de Frédy, baron Coubertin
2. Prezydent Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego
Kadencja	1896 - 1925
Poprzednik	Dimitrios Vikelas
Następca	Henri de Baillet-Latour
Ogólne dane
Uniwersytet	École Libre des Sciences Politiques
Podpis

Charles Pierre de Frédy , baron de Coubertin , znany jako Pierre de Coubertin ( Paryż , 1 stycznia 1863 – Genewa , 2 września 1937 ), był francuskim dyrektorem sportowym , pedagogiem i historykiem , znanym jako twórca współczesnych igrzysk olimpijskich .

Urodzony w arystokratycznej rodzinie, po kilku podróżach do Anglii poznał zasady wychowawcze Thomasa Arnolda , co bardzo wpłynęło na jego myślenie i dlatego zaczął proponować sport i ćwiczenia fizyczne jako elementy pedagogiczne w szkołach. Po wzięciu udziału w tworzeniu niektórych stowarzyszeń, takich jak Union des sociétés françaises de sports atletétiques , zaangażował się w projekt odrodzenia starożytnych Igrzysk Olimpijskich .

Jego idee urzeczywistniły się wraz z ufundowaniem nowoczesnych igrzysk olimpijskich podczas Kongresu Olimpijskiego w 1894 r., podczas którego organizację Igrzysk I Olimpiady z 1896 r. powierzono Atenom i utworzono Międzynarodowy Komitet Olimpijski . Podczas prezydentury tej organizacji, która zakończyła się w 1925 r., de Coubertin ustanowił kilka symboli, które stały się fundamentalne w kontekście sportowym, w tym motto olimpijskie „ Citius, Altius, Fortius ”, pięciokołową flagę i przysięgę ; był także promotorem narodzin Zimowych Igrzysk Olimpijskich , zpierwsza edycja odbyła się w Chamonix w 1924 roku. W dziedzinie oświaty baron paryski założył Éclaireurs Français , pierwszą francuską organizację harcerską .

De Coubertin miał bogatą karierę literacką, od traktatów sportowych po dzieła edukacyjne, od tekstów historyczno-politycznych po autobiografie; wśród 34 opublikowanych książek znajdują się L'Evolution Française sous la Troisième République (1896), Histoire universelle (1920), Leçons de Pédagogie sportive (1921) i Mémoires olympiques (1932). Zdobył też złoty medal za literaturę na Igrzyskach Olimpijskich w 1912 roku za wiersz Ode allo Sport . W 1936 MKOl zaproponował mu Pokojową Nagrodę Nobla, „Za jego wysiłki na rzecz zmniejszenia napięć na świecie poprzez odrodzenie i organizację Międzynarodowych Igrzysk Olimpijskich”. ^[1] Po jego śmierci poświęcono mu różne pomniki i odznaczenia sportowe, w tym medal im. Pierre'a de Coubertin .

Biografia

Przodkowie i młodość

Pierre de Coubertin (po prawej) na obrazie wykonanym przez jego ojca Karola ( Le Départ , 1869)

Charles Pierre de Frédy urodził się w katolickiej i arystokratycznej rodzinie przy Rue Oudinot nr 20, w 7. dzielnicy Paryża , około godziny 17 w dniu 1 stycznia 1863 roku, jako najmłodsze z czworga dzieci Charlesa Louisa de Frédy , barona Coubertin (1822). -1908) i Agathe Marie Marcelle Gigault de Crisenoy (1823-1907). ^[2] Jego ojciec był uznanym malarzem , odznaczonym Legią Honorową w 1865 r. ^[3] , którego obrazy, głównie związane z religią i epoką klasyczną , były przez długi czas wystawiane w SalonieParyski, a także zdobył kilka nagród. ^[4] Matka była natomiast szlachcianką parającą się muzyką , ^[5] spadkobierczynią zamku Mirville w departamencie Seine-Maritime w Normandii . ^[6] W autobiograficznej powieści Le Roman d'un Rallié (1902) Pierre opisał swoje stosunki z rodzicami jako napięte i sztywne przez całą młodość. ^[7] Jego starszymi braćmi byli Paul (1847-1933), Albert (1848-1913) i Marie (1854-1942). ^[8]

Szlachetny herb rodziny Frédy de Coubertin

Rodzina ojcowska miała starożytne włoskie korzenie ^[9] , a zgodnie z rodzinną tradycją jego przodkowie przybyli do Francji na początku XV wieku. Jean-François Frédy (1547-1598), prawnik w parlamencie paryskim , został lordem Coubertin w 1577 r. dzięki zakupowi ziemi w Saint-Rémy-lès-Chevreuse , w dolinie Chevreuse , niedaleko Wersalu . ^[9] Niemniej jednak tytuł szlachecki rodzina uzyskała dopiero w XIX wieku ^[10] dzięki Julienowi Bonaventure Frédy (1788-1871), który został kawalerem św. Ludwika przez Ludwika XVIIIi Kawaler Legii Honorowej przez Napoleona III , który został dziedzicznym baronem 2 sierpnia 1822 r. dzięki listowi patentowemu napisanemu przez króla Francji. ^{[8] [11]} Wybranym emblematem była niebieska tarcza z dziewięcioma złotymi muszlami ułożonymi według schematu 3-3-2-1 . ^[12]

Pierre de Coubertin spędził większość swojego dzieciństwa przemieszczając się między pięciopiętrowym paryskim domem przy Rue Oudinot, domkiem w wiosce Étretat z widokiem na kanał La Manche , zamkiem Mirville i zamkiem rodziny de Frédy w Saint-Rémy-lès- Chevreuse; młody człowiek dorastał w okresie głębokich zmian dla Francji , mając okazję na własne oczy być świadkiem wojny francusko-pruskiej i jej ekonomicznych i politycznych konsekwencji, takich jak nadejście Komuny Paryskiej i III Republiki . ^{[13] [14]} W październiku 1874 roku rodzice zapisali go do Ecole Saint-Ignace inRue de Madrid , wychowując go w ten sposób zgodnie z formacją moralną i religijną w stylu jezuitów . ^[15] Wspomagany przez ojca Carona, który wprowadził go w studia nad starożytną Grecją i filozofią klasyczną , był jednym z najlepszych uczniów swojej klasy, później stając się członkiem elitarnej akademii złożonej z najwybitniejszych uczniów szkoły ; ^[16] bakalaureat z literatury otrzymał w 1880 r., a z nauk ścisłych w 1881 r. ^[17] gdy ukończył szkołę w tym instytucie. ^[18] Miał wtedy możliwość wstąpienia do École spéciale militaire de Saint-Cyr, ale od kariery wojskowej wolał to podejmować jako uczony, pragnąc pogłębiać i dyskutować na różne tematy, w tym edukację , historię , literaturę i socjologię . ^[2] W 1882 zapisał się do École libre des sciences politiques , uzyskując dyplom prawniczy w 1885. ^{[19] [20]}

Zaangażowanie edukacyjne

Rugby School of Rugby , gdzie de Coubertin pogłębił pedagogiczne zasady Thomasa Arnolda

Obszarem, który najbardziej interesował Pierre de Coubertin, była pedagogika , ze szczególnym uwzględnieniem roli sportu i ćwiczeń fizycznych w edukacji szkolnej. ^[21] W latach 1883-1886 odbył szereg podróży do Wielkiej Brytanii , podczas których mógł odwiedzić niektóre kolegia i uniwersytety, studiując ich metody nauczania; cenił program edukacyjny opracowany przez Thomasa Arnolda dla szkoły rugby , której był rektorem w pierwszej połowie XIX wieku. ^{[22] [23]}Francuskiego szlachcica szczególnie uderzyły osobliwe metody edukacyjne, oparte na dyscyplinach sportowych, które dla uczniów traktowały jako element pedagogiczny przygotowujący do wyzwań przyszłości. ^[24] Z patriotycznego punktu widzenia odnalazł on następnie w pedagogicznej myśli Arnolda, streszczonej w powieści Thomasa Hughesa z 1857 r. Tom Brown's School Days , uzasadnienie francuskiej klęski w wojnie francusko-pruskiej , spowodowanej według de Coubertina brak odpowiedniego przygotowania fizycznego, a także przypisywał tym metodom wychowawczym brytyjską hegemonię , która charakteryzowała XIX wiek. ^{[25] [26]}Po podróżach przez kanał La Manche zaczął ćwiczyć różne dyscypliny, w tym wioślarstwo , boks , jazdę konną i szermierkę , wyróżniając się zwłaszcza w strzelaniu , co dało siedmiokrotny mistrz Francji w strzelaniu z pistoletu. ^[27]

De Coubertin zebrał relacje ze swoich doświadczeń w szkołach anglosaskich oraz teorie sformułowane podczas tych podróży w serii artykułów i książek: L'Education en Angleterre (1888), L'Éducation anglaise en France (1889) i Universités transatlantiques ( 1890) . ^[21] Czerpiąc inspirację z tego, czego się nauczył, zaczął poświęcać się doskonaleniu systemu edukacji we Francji poprzez kampanię promującą szkolne sporty i wychowanie fizyczne ^[8] , które powinny być podstawą odrodzenia społeczeństwa. ^[28] W listopadzie 1887 przyczynił się do powstania Union des sociétés françaises de course à pied (wWłoski „Union of French Foot Run Societies”, znany również pod akronimem „USFCP”), stowarzyszenie mające na celu rozwój lekkoatletyki we Francji. ^{[29] [30]} 1 stycznia 1888 r. de Coubertin utworzył następnie Comité pour la Propagation des Exercices Physiques dans l'Éducation („Komitet ds. Upowszechniania Ćwiczeń Fizycznych w Edukacji”), powierzając jego przewodnictwo Julesowi Simonowi , członkowi ' Académie française , który był wcześniej szefem rządu i ministrem oświaty publicznej . ^[31] Kiedy 31 stycznia 1889 roku USFCP stała się(„Związek Francuskich Towarzystw Sportu Lekkoatletycznego” lub „USFSA”), akceptując w ten sposób w swojej strukturze oprócz lekkoatletyki inne dyscypliny sportowe, baron zrzekł się swojego „Comité” i został wybrany na sekretarza generalnego tej organizacji, które to stanowisko piastował od 1890 do 1893 r. ; ^[32] w tym okresie sprzyjał także narodzinom dwóch magazynów sportowych, La Revue Athletique i Les Sport Athlétiques . ^[33] Przekonany zwolennik III RP , w przeciwieństwie do swoich rodziców, którzy dążyli do ideału monarchii, ^[34] w międzyczasie został wybrany do rady miejskiej Mirvillew 1888 roku bez bezpośredniego nominacji, kładąc kres jego politycznym doświadczeniom w 1892 r. ^[35]

Pierwsza myśl olimpijska

W latach 1875-1881 niemiecki archeolog Ernst Curtius odkrył ruiny Olimpii , które co cztery lata od 776 pne do 393 ne były miejscem starożytnych igrzysk olimpijskich , wywołując rosnące na całym świecie zainteresowanie historią starożytną, w szczególności igrzyskami olimpijskimi. ^{[36] [37]} Dzięki wykształceniu Pierre de Coubertin miał już okazję poznać mity i wydarzenia starożytnej Grecji , wzorując się na gimnazjum helleńskim dla swoich teorii pedagogicznych ; ^[38]w 1888 r. wyznał: „Nic w historii starożytności nie kazało mi śnić bardziej niż Olimpia”. ^[21] Starożytne igrzyska olimpijskie ucieleśniały szereg ideałów, które z biegiem lat stały się podstawą jego myślenia sportowego, ^[38] w tym amatorstwo sportowców, demokratyczny i konkurencyjny aspekt sportu oraz koncepcję rozejmu olimpijskiego . ^[39] Tak więc w 1889 roku wpadł na pomysł wskrzeszenia tego wydarzenia poprzez zorganizowanie dużej międzynarodowej imprezy, która obejmowałaby najważniejsze dyscypliny tamtych czasów. ^{[40] [41]} W tym samym roku równolegle z Wystawą Powszechną w Paryżu, zorganizował międzynarodowy kongres pour la propagation des exercices physiques dans education („Międzynarodowy Kongres na rzecz rozpowszechniania ćwiczeń fizycznych w edukacji”) w Ecole des Ponts et Chaussées , aby nagłośnić jego teorie. ^{[42] [43]}

Rękopis przemówienia z 1892 r., w którym de Coubertin jako pierwszy zaproponował renesans igrzysk olimpijskich

Pod koniec Paris Expo, w ramach nagrody za zaangażowanie barona w organizację kongresu sportowego, francuski minister edukacji Armand Fallières sfinansował mu podróż do Stanów Zjednoczonych i Kanady , aby umożliwić mu dogłębne poznanie systemów edukacyjnych. i uniwersytety; ^[22] de Coubertin wykorzystał okazję, aby nagłośnić nowe nastroje olimpijskie i wzmocnić swoje idee edukacyjne, kontynuując podróżowanie po świecie przez większą część wczesnych lat 90. XIX wieku, ponieważ uważał, że sport musi zostać umiędzynarodowiony, aby uczynić go bardziej popularnym i "demokratyczny". ^[38]Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych uderzyła go jakość obiektów sportowych i kwitnąca scena rywalizacji na różnych uniwersytetach, zauważając rosnącą popularność pomysłów Arnolda w placówkach edukacyjnych; w tym okresie zaprzyjaźnił się z Williamem Milliganem Sloane'em , profesorem filozofii historii na Uniwersytecie Princeton i kierownikiem jego sekcji lekkoatletycznej. ^[13]

Po powrocie do ojczyzny ^[22] baron napisał artykuł dla La Revue Athletique w 1890 roku, w którym podkreślał znaczenie dorocznych Igrzysk Towarzystwa Olimpijskiego Wenlocka , w których miał okazję uczestniczyć w tym samym roku: ^{[44] ]} było to wydarzenie sportowe i rekreacyjne, które obejmowało zawody lekkoatletyczne , krykieta i piłki nożnej, promowane w Much Wenlock przez miejscowego lekarza Williama Penny Brookesa od października 1850 roku, który uważał, że najlepszą metodą zapobiegania chorobom są ćwiczenia. ^[45]Inne próby wskrzeszenia Igrzysk Olimpijskich, które de Coubertin wykorzystał jako wzór odniesienia, obejmowały Igrzyska Republiki , które odbyły się w Paryżu w latach 1796-1798, oraz Igrzyska Olimpijskie Zappas , zorganizowane w Atenach w latach 1859-1875 przez filantropa Evangelisa Zappasa . ^{[46] [47]} W tamtych latach baron poświęcił się także rugby , sędziując 20 marca 1892 r . finał pierwszych mistrzostw Francji , w którym Racing Club de France pokonał Stade Français 4-3 , dając zwycięskiej drużynie Bouclier de Brennus . ^[48]

25 listopada 1892 r., z okazji piątej rocznicy założenia Union des sociétés françaises de sports atletétiques ^[49] , baron zgromadził w Wielkim Amfiteatrze Sorbony w Paryżu intelektualistów i znamienitych Francuzów tamtych czasów . najbardziej prestiżową instytucją kultury narodowej ^[50] , aby odnowić chęć położenia większego nacisku na wychowanie fizyczne w szkołach i po raz pierwszy publicznie promować renesans starożytnych igrzysk olimpijskich. ^{[51] [52]}Choć jego wystąpienie spotkało się z powszechną aprobatą uczestników, to jednak nie był w stanie zademonstrować ówczesnym instytucjom znaczenia sportu w szkoleniu młodzieży, uważanego za przydatną jedynie w karierze wojskowej, a nawet nie znalazł konkretów poparcie dla jego olimpijskiego ideału przez stowarzyszenia sportowe, ponieważ woleli skupić się na własnym obszarze wiedzy. Publiczność wydawała się wówczas nie rozumieć istoty jego myśli, przyjmując przemówienie jedynie z symbolicznego punktu widzenia i bez uchwycenia konkretności i nowoczesności, które chciałaby pokazać. ^{[53] [54]}Mimo że jego propozycje sportowe nie spotkały się ze szczególnym zainteresowaniem społeczeństwa obywatelskiego i władz, de Coubertin kontynuował patronat nad swoimi pomysłami, a także dzięki pomocy USFSA William Milligan Sloane i Charles Herbert , wybitny członek Amateur Athletic . Stowarzyszenie , kontynuowało planowanie programu olimpijskiego. ^{[55] [56]}

Odrodzenie Igrzysk Olimpijskich

Baron de Coubertin w 1894 r.

Chcąc zorganizować nowy kongres o większym znaczeniu niż ten z 1892 roku, de Coubertin przyjął ideę Adolphe de Pallisseaux , prezesa USFSA i dyrektora magazynu Les Sport Athlétiques , aby zwołać zgromadzenie międzynarodowe w celu przedyskutowania problematyki amatorstwa w sporcie, a tym samym wypracowanie wspólnych i wiążących zasad w tej kwestii. ^[22] 1 sierpnia 1893 r. Union des sociétés françaises de sports atletisme zgodził się wesprzeć planowanie międzynarodowego kongresu paryskiego pour l'étude et la propagation des principes de amaateurisme upowszechniania zasad amatorstwa”^[57] W związku ze spotkaniem de Coubertin rozpoczął serię wyjazdów przygotowawczych do Stanów Zjednoczonych, gdzie mógł uczestniczyć w Jarmarku Kolumbijskim w Chicago oraz do Wielkiej Brytanii; 15 stycznia 1894 r. sekretarz generalny USFSA wysłał list okólny , aby zaprosić na zgromadzenie wiele wybitnych osobistości ze społeczeństwa obywatelskiego i środowisk sportowych, w tym ożywienie igrzysk olimpijskich wśród rozważanych tematów . ^[22]

Congrès international de Paris pour le rétablissement des Jeux olympiques ("Międzynarodowy Kongres Paryski na rzecz przywrócenia Igrzysk Olimpijskich") ^[58] odbył się w dniach 16-23 czerwca 1894 na Uniwersytecie Sorbona, a przewodniczył mu Alphonse Chodron de Courcel . ^[59] Spotkanie, które cieszyło się dużą frekwencją i było wspierane przez wybitne osobistości polityki i szlachty europejskiej, ustaliło różne zasady odnoszące się do amatorstwa i oficjalnie zadekretowało przywrócenie Olimpiady; ^{[60] [61]} zjazd zdecydował, że pierwsze igrzyska olimpijskie epoki nowożytnej odbędą się w Paryżu w 1900 r., w tym samym czasie coWystawa Powszechna , obawiając się jednak, że sześcioletni okres oczekiwania może zmniejszyć zainteresowanie opinii publicznej ruchem olimpijskim, zaplanowano wydarzenie sportowe już w 1896 r. ^[62] Dīmītrios Vikelas , grecki uczony mieszkający w stolicy Francji, zasugerował powierzenie Aten z organizacją Igrzysk I Olimpiady , która to propozycja została jednogłośnie przyjęta przez uczestników kongresu. ^[63] Poza szerokim programem sportowym zawodów i czteroletnią przerwą między jedną edycją Igrzysk, zdecydowano, że startować mogą wyłącznie sportowcy amatorzy. ^[64] W tym, co stało sięW Kongresie Olimpijskim powołano także Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl), organ powołany do promowania sportu i ideału olimpijskiego, którego pierwszym prezydentem był Vikelas jako przedstawiciel kraju-gospodarza kolejnych igrzysk; ^[65] to nowe stowarzyszenie przyjęło jako swoje motto olimpijskie łacińskie wyrażenie „ Citius, Altius, Fortius ” („Szybszy, wyższy, silniejszy”), ^[66] ukute w 1891 roku przez Henri Didona i zaproponowane MKOl przez de Coubertina. ^{[67] [68]}

Niektórzy członkowie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w 1896 r. Stoją: Willibald Gebhardt , Jiří Stanislav Guth-Jarkovský , Ferenc Kemény , Viktor Balck . Siedzą: Pierre de Coubertin, Dīmītrios Vikelas , Aleksej Butovskij

We Francji starania szlachcica o zainteresowanie ludności zbliżającymi się igrzyskami napotykały na rozmaite trudności, także ze względu na prawdopodobny udział w zawodach Niemiec , wciąż nielubianych przez francuskich nacjonalistów po konflikcie francusko-pruskim. ^[21] Sami Niemcy zagrozili opuszczeniem Igrzysk Olimpijskich po rzekomym wykluczeniu ich narodu z zawodów, oskarżeniu, które później zaprzeczył de Coubertin w liście wysłanym do Wilhelma II . ^[69] W Grecji wiadomość o powrocie igrzysk olimpijskich do ojczyzny spotkała się z zadowoleniem, ^[70] jednak naród był w poważnym kryzysie gospodarczym i zdaniem premieraCharilaos Trikoupis nie był w stanie zorganizować demonstracji. ^[71] De Coubertin i Vikelas rozpoczęli publiczną kampanię na rzecz utrzymania ruchu olimpijskiego przy życiu, w tym, co baron nazwałby „podbojem Grecji”; ^[72] udał się więc do Aten, aby przekonać rodzinę królewską do aktywnego zainteresowania organizacją igrzysk i znaleźć niezbędne fundusze na tę imprezę, ^[73] pomagając w ten sposób komitetowi organizacyjnemu, którego przewodnictwo zostało później powierzone księciu Konstantynowi , w kontynuować planowanie zawodów olimpijskich. ^{[13] [74]}Francuski szlachcic odegrał niewielką rolę w logistycznej organizacji igrzysk, mimo zaproszeń Vikelasa ^[75] , mimo to udzielał porad technicznych dotyczących projektu toru kolarskiego , który miał być wykorzystany w wyścigach kolarskich , ale brał udział w opracowaniu oficjalnego programu sportowego Olimpiady, sugerując bez powodzenia włączenie polo , piłki nożnej i boksu do dyscyplin olimpijskich . ^{[76] [77]} Jeśli chodzi o jego życie prywatne , 12 marca 1895 Pierre de Coubertin poślubił Marie Rothan, a rok później opublikowałL'Evolution Française sous la Troisième République , urodził się ich pierwszy syn Jacques. ^{[5] [78]}

Prezydencja MKOl i początkowe trudności

Ceremonia otwarcia I Igrzysk Olimpijskich na Stadionie Panathenaic w Atenach

Igrzyska I Olimpiady odbyły się w Atenach między 6 a 15 kwietnia 1896 r., a ceremonii otwarcia przewodniczył król Jerzy I przed 80 000 widzów ^[79] i okazały się całkiem udane, mimo samego de Coubertina. zawody generalnie nie były zbyt ekscytujące, ale doceniono maraton wymyślony przez Michela Bréala i wygrany przez Spyridōna Louīsa . ^[21] Pod koniec demonstracji, w związku z olimpiadą w Paryżu , baron zastąpił Vikelasa na stanowisku prezesa Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego .^[80] Mimo dobrych wyników pierwszej zorganizowanej imprezy, ruch olimpijski w kolejnych latach napotykał na pewne trudności. ^[13] Instytucje i naród grecki, uznając igrzyska olimpijskie za spuściznę swoich kompetencji, kwestionowały zamiar przeniesienia tego wydarzenia do innego kraju co cztery lata i dlatego proponowały się jako stałe miejsce igrzysk; podczas II Kongresu Olimpijskiego w 1897 r. w Le Havre MKOl odrzucił ich prośbę, ale zaproponował Grecji zorganizowanie imprezy sportowej w środku okresu olimpijskiego. ^{[81] [82]}Pewne problemy pojawiły się także na Igrzyskach Olimpijskich 1900; koordynowany przez komitet organizacyjny Paris Expo, którego komisarz generalny Alfred Picard miał znaczną awersję do sportu i wyrugował de Coubertin z organizacji imprezy olimpijskiej, igrzyska nie cieszyły się zbytnią uwagą publiczności, która wolała skupić się na atrakcjach ekspozycja uniwersalna. ^{[13] [83]}

Baron Pierre de Coubertin na początku XX wieku

Po Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1901 odbyła się sesja MKOl, podczas której podjęto decyzję o powierzeniu Igrzysk Olimpijskich 1904 Chicago : de Coubertin zaproponował członkom najwyższego organu sportowego wyznaczenie prezesa stowarzyszenia Williamowi Milliganowi Sloane jako przedstawiciel Stanów Zjednoczonych Ameryki, jednak profesor odrzucił propozycję, a de Coubertin, za radą Sloane'a i innych członków, zgodził się pozostać na stanowisku do 1907 roku. ^{[21] [84]} Aby uniknąć incydentów dyplomatycznych i problemami organizacyjnymi, Międzynarodowy Komitet Olimpijski i prezydent Theodore Roosevelt podjęli wówczas decyzję o przeniesieniu Igrzysk III Olimpiady do Saint Louis, siedziba 1904 Międzynarodowej Wystawy Luizjany . ^[85] Chociaż to posunięcie pomogło komitetowi organizacyjnemu Igrzysk finansowo, impreza olimpijska ponownie została przyćmiona przez światowe targi i frekwencja widzów była niska; ^[13] wówczas w zawodach sportowych brali udział niemal wyłącznie sportowcy amerykańscy, a równolegle do imprezy olimpijskiej odbywały się Dni Antropologiczne , seria zawodów zarezerwowanych dla różnych ludów tubylczych, które de Coubertin określił jako „skandaliczną maskaradę”, która stanowiła „najbardziej bas współczesnego pokazu olimpijskiego”. ^{[86] [87]}Jego córka Renée urodziła się w 1902 roku i pod pseudonimem Georges Hohrod opublikowała autobiograficzną powieść Le Roman d'un Rallié . ^[88]

Pierwsze sukcesy ruchu olimpijskiego

Podczas III Kongresu Olimpijskiego w Brukseli w 1905 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski, mimo sprzeciwu de Coubertina, poparł dążenie Grecji do zorganizowania imprezy z okazji dziesiątej rocznicy pierwszych igrzysk nowożytnych. ^[89] Te imprezy sportowe odbyły się w Atenach wiosną 1906 roku i chociaż nie zostały oficjalnie uznane przez MKOl, stąd nazwano je później „ Pośrednimi Igrzyskami Olimpijskimi ”, zostały pozytywnie ocenione przez wszystkich wtajemniczonych, ^[90] także gdyby było z Igrzyskami IV Igrzysk Olimpijskich w Londynie1908, że nastąpiła ogólna poprawa w postrzeganiu, uczestnictwie i organizacji imprez olimpijskich. ^[21] W tych Igrzyskach, w których sportowcy paradowali po raz pierwszy z flagami swoich narodów, ^[21] zawody odbywały się w miejscach blisko siebie i odbywały się w większości przez okres dwa tygodnie, więc nastąpił spory napływ widzów, co przyczyniło się do ożywienia ruchu olimpijskiego, który od tej edycji zyskiwał na popularności. ^[91]

Strona tytułowa Ode au Sport , z którą de Coubertin zdobył złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1912 r.

Wraz z dziewiątą sesją olimpijską 23 maja 1907 w Hadze de Coubertin został ponownie wybrany prezesem najwyższej organizacji sportowej na kolejne dziesięć lat. ^[92] Po poczęciu pucharu olimpijskiego w 1906 r., uznania dla stowarzyszeń, które wyróżniły się w rozwoju ruchu olimpijskiego, ^[93] był następnie promotorem w 1908 r. opracowania Annuaire du Comité International Olympique ("Indeks Międzynarodowy Komitet Olimpijski”), która później stała się Kartą Olimpijską , która określiła m.in. zasady i wartości MKOl oraz proces kooptacji na rzecz awansu nowych członków. ^[94]W kraju francuski szlachcic nadal promował sport i wychowanie fizyczne w społeczeństwie obywatelskim: w 1907 r. wraz z Charlesem Simonem poparł utworzenie Comité français interfédéral , organu, który zdołał zaangażować różne federacje w organizację turnieju piłki nożnej, udzielając z dala od Trophée de France i które później połączyły się w Fédération Française de Football w 1919 roku . ^[95] W 1911 baron poparł wolę Nicolasa Benoita utworzenia ruchu harcerskiego we Francji , po poznaniu Roberta Baden-Powella; Jednak obaj mieli spory w niektórych aspektach kulturowych i religijnych, więc baron niezależnie założył Éclaireurs Français , która stała się pierwszą francuską organizacją harcerską. To następnie dołączyło w 1964 roku z Éclaireurs de France firmy Benoit, dając życie Éclaireurs et Éclaireurs de France . ^[96]

Według paryskiego szlachcica igrzyska olimpijskie osiągnęły dojrzałość polityczną i sportową wraz z Igrzyskami V Olimpiady z 1912 r. w Sztokholmie , podczas których panowała ogólna zgoda między wszystkimi uczestnikami i znakomita organizacja różnych wydarzeń ^{[97] [ 97]. 98]} definitywnie uświęcając się jako najważniejsze wydarzenie sportowe na świecie. ^[99] Pierre de Coubertin osobiście brał udział w konkursach, zdobywając złoty medal w dziedzinie literatury swoim wierszem Ode au Sport (po włosku Ode allo Sport ) posługującym się pseudonimami„Georges Hohrod” i „Martin Eschbach”, imiona zaczerpnięte z dwóch wiosek w pobliżu miejsca urodzenia jego żony. ^{[100] [101]} Podczas szwedzkich Igrzysk Olimpijskich po raz pierwszy odbyły się zawody pięcioboju nowoczesnego , sport wymyślony przez samego francuskiego szlachcica jako przykład „gimnastyki użytkowej”, ^[102] symulujący doświadczenie żołnierza, który miał jeździć na innym koniu, walczyć pistoletem i mieczem, pływać i biegać. ^{[103] [104]}

Konflikt światowy i okres powojenny

Flaga olimpijska zaprojektowana przez Pierre'a de Coubertin w 1913 r.

Z okazji VI Kongresu Olimpijskiego , który odbył się w Paryżu w 1914 roku, podczas którego w obecności Prezydenta Republiki Francuskiej Raymonda Poincaré odbyła się impreza z okazji 20. rocznicy odrodzenia Igrzysk Olimpijskich , Pierre de Coubertin przedstawił Igrzyska Olimpijskie . flaga po raz pierwszy ; ^[105] obraz, zaprojektowany przez niego w 1913 roku, przedstawia pięć splecionych ze sobą pierścieni, które identyfikują pięć zamieszkałych kontynentów na świecie i został stworzony przy użyciu kolorów, które idealnie można było połączyć w dowolną istniejącą flagę narodową , symbolizującą w ten sposób zjednoczenie narodów i powszechność Igrzysk. ^[106][107] Jeszcze w 1913 r. odszedł z prezydentury Francuskiego Komitetu Olimpijskiego , który utworzył w 1894 r. ^[108]

Postęp w organizacji i postrzeganiu ruchu olimpijskiego osiągnięty przez ostatnie edycje igrzysk został przerwany przez wybuch I wojny światowej w 1914 roku, w wyniku czego MKOl został zmuszony do odwołania Igrzysk VI Olimpiady przypisanej Berlinowi na rok 1916 [ ^21] W wieku 51 lat de Coubertin zaciągnął się do armii francuskiej, jednak mimo wielokrotnych próśb nie został wysłany na front ; podróżował na południe Francji zajmując się kampaniami werbunkowymi, od sierpnia 1914 do października 1915 napisał raport na temat struktury propagandy narodowej dla Théophile'a Delcasséa od stycznia 1916 r. został przydzielony do „Maison de la presse” Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Quai d'Orsay pod dowództwem Philippe'a Berthelota , pisząc biuletyny i artykuły propagandowe specjalnie dla Ameryki Łacińskiej . ^{[109] [110]} W miarę trwania wojny, w 1915 de Coubertin postanowił przenieść siedzibę Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego z jego paryskiego domu do Lozanny w Szwajcarii , aby uczynić ruch olimpijski bardziej neutralnym i międzynarodowym, promując również establishment muzeum poświęconego Igrzyskom Olimpijskim. ^[111]Po myśleniu o rezygnacji w 1914 r. de Coubertin nie uznał za stosowne opuścić prezydentury MKOl podczas konfliktu i zaangażowany w służbę wojskową, pro tempore powierzył Godefroyowi de Blonay przewodnictwo w organizacji od 1 stycznia 1916 r. do 5 kwietnia 1919 r. ^{[ 112]}

Sigfrid Edström , Pierre de Coubertin, Henri de Baillet-Latour i Godefroy de Blonay podczas VII Kongresu Olimpijskiego w Lozannie w 1921 roku

Po zakończeniu Wielkiej Wojny, w jednej z Lettres olympiques opublikowanej w Gazette de Lausanne z 13 stycznia 1919, de Coubertin wyznał, że chce uciec od Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego bez rezygnacji z walk, stwierdzając: „Wszystkie sporty są dla wszystkich; jest to niewątpliwie myśl, która jest uważana za szalenie utopijną. Nie obchodzi mnie to. Wykorzystam lata i siłę, które mi pozostały, aby zatriumfować. " ^[113] W tym samym roku najwyższy organ sportowy powierzył Igrzyska VII Olimpiady w 1920 belgijskiemu miastu Antwerpii , po prostu nie zapraszając sportowców z narodów pokonanych w światowym konflikcie. ^[21]Podczas tych igrzysk, które były wyrazem wartości pacyfistycznych , ^[114] po raz pierwszy odczytano przysięgę olimpijską , napisaną przez de Coubertina, naśladującą praktykę starożytnych greckich atletów przeklinania obok posągu Zeusa ^[115] , aby do zagwarantowania uczciwości, sportowej lojalności i bezstronności podczas imprez olimpijskich. ^{[66] [116]}

Na VII Kongresie Olimpijskim w Lozannie w 1921 r. postanowiono, że kraj-gospodarz igrzysk będzie mógł organizować zawody sportów zimowych pod patronatem MKOl, mimo początkowych zastrzeżeń de Coubertina ^[117] , który później okazał się przychylny ich wykonywania. ^[118] Tak więc w 1924 roku, w związku z Igrzyskami VIII Olimpiady w Paryżu, w Chamonix odbył się Międzynarodowy Tydzień Sportów Zimowych , który później stał się pierwszymi Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi . ^{[119] [120]} W tamtych latach baron sprzedał rodzinny dom wRue Oudinot dla problemów ekonomicznych, ^[121] osiedlił się na stałe w Lozannie w 1922 roku, gdzie mieszkał głównie w hotelach, zanim władze miejskie przyznały mu do użytku piętro Villa Mon-Repos. ^{[30] [122]} W tym samym roku opublikował jedno ze swoich najważniejszych dzieł literackich, Leçons de Pédagogie sportive . ^[123]

Ostatnie lata

Baron w 1925 r.

De Coubertin sprawował przewodnictwo w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim do Igrzysk w Paryżu w 1924 r., które okazały się wielkim sukcesem w porównaniu z pierwszą próbą z 1900 r., także dzięki ekonomicznej interwencji rządu francuskiego. ^[124] Sam baron wyraźnie interweniował na VII Kongresie Olimpijskim w 1921 r., opowiadając się za przypisaniem igrzysk jego rodzinnemu miastu, przypominając, że 30. rocznica Kongresu z 1894 r. przypada właśnie w tym roku i faktycznie wyrażając „ostatnie życzenie”. ^[125] W dniu 1 listopada 1925 r. przekazał prezydenturę MKOl Henri de Baillet-Latour i przeszedł na emeryturę do życia prywatnego ^[126]został jednak wybrany honorowym dożywotnim prezesem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, aw 1931 promował przydział Igrzysk XI Olimpiady w Berlinie . ^[78] W latach 1926-1927 wydał wówczas cztery tomy Histoire universelle , aw 1932 ukazały się jego Memoires olympiques . ^[123]

Pomnik Olimpii , w którym umieszczono serce de Coubertina

Na początku lat 30. twórca nowoczesnych igrzysk olimpijskich znalazł się w poważnym kryzysie finansowym, po wojnie roztrwonił dużą część swojego majątku na finansowanie różnych projektów związanych z ruchem olimpijskim i pedagogiką, takich jak Union Pédagogique Universelle oraz Bureau International de Pédagogie Sportive. ^[13] Był również zmuszony sprzedać ponad 250 obrazów należących do rodziny jego żony, w tym dzieła Rembrandta , Van Dycka , Rubensa i Goi . ^[8] Na te problemy gospodarcze, łagodzone przez pomoc finansową udzielaną przez Czechosłowację, rozstał się z żoną i rodziną, przeniósł się do Genewy w 1934 roku, w pensjonacie Melrose. ^{[127] [128]}

W 1936 roku Adolf Hitler zaprosił go na igrzyska olimpijskie do stolicy Niemiec, zapewniając mu także specjalny pociąg na tę podróż, jednak baron odmówił udziału. ^[8] De Coubertin nie miał szczególnych sympatii do nazistowskich Niemiec , chociaż nigdy bezpośrednio nie potępił polityki III Rzeszy; ^[129] jednak szczególnie uderzyła go pasja i organizacja igrzysk w Berlinie , doceniając także niemieckie pragnienie wznowienia wykopalisk starożytnej Olimpii. ^{[129] [130]}W zamian za wsparcie francuskiego szlachcica dla przyznania igrzysk, w tym samym roku Niemcy poparły propozycję MKOl nominowania go do Pokojowej Nagrody Nobla „za jego wysiłki na rzecz zmniejszenia napięć na świecie poprzez odrodzenie i organizację międzynarodowych igrzysk olimpijskich”, ^[1] nagroda później zdobyta przez Carla von Ossietzky'ego . ^[131]

Podczas spaceru po parku La Grange w Genewie Pierre de Coubertin doznał ataku serca 2 września 1937 r. i zmarł w wieku 74 lat. ^[5] Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu Bois-de-Vaux w Lozannie , który dwa miesiące wcześniej nazwał założycielem nowoczesnej Olimpiady Bourgeois d'honneur ("honorowego obywatela"). ^{[122] [132]} Respektując jego ostatnie życzenia, jego serce zostało zabalsamowane i przewiezione do ruin Olimpii w marcu 1938 roku, gdzie zostało umieszczone w brązowej urnie, a następnie zapieczętowane w marmurowej stelibiały, który został zainaugurowany w jego obecności w 1927 roku dla upamiętnienia renesansu igrzysk olimpijskich. ^{[21] [133]}

Życie prywatne

Grób Pierre'a de Coubertin z członkami jego rodziny na cmentarzu Bois-de-Vaux w Lozannie

12 marca 1895 r. Pierre de Coubertin poślubił Marie Rothan, świętując w kościele Saint-Pierre-de-Chaillot w Paryżu , a następnie w kościele reformowanym , ponieważ jego żona była wyznania protestanckiego . ^{[8] [134]} Córka Gustave'a Rothana, który był dyplomatą na ziemiach niemieckich w II Cesarstwie Francuskim , i Marie Caroline Braun, należącej do zamożnej burżuazji alzackiej i właścicielki zamku w Luttenbach , ^[135] Marie była kulturalną kobieta, życzliwy i silny charakter, urodzona 21 grudnia 1861 r. we Frankfurcie nad Menem , wKonfederacja Germańska . ^[5] Po klęsce Francji w wojnie francusko-pruskiej i aneksji Alzacji przez Cesarstwo Niemieckie przeniosła się do stolicy Francji, gdzie poznała Pierre'a w 1892 r. ^[11]

Para urodziła się jako Jacques 15 stycznia 1896, a Renée 22 maja 1902; baron był zawsze bardzo przywiązany do swoich dzieci, spędzał dużo czasu z rodziną, nawet kosztem pracy, i miał wielki szacunek dla ich wychowania kulturowego i fizycznego, mimo że obaj mieli problemy zdrowotne. ^[127] Kiedy miał dwa lata, jego pierworodny doznał udaru ^[136] , który spowodował jego poważne kalectwo ; zmarł w klinice w Lozannie 22 maja 1952 r. ^{[13] [78]} Jego siostra, która dzieliła z ojcem zamiłowanie do pisania i sportu , na przestrzeni lat rozwinęła szereg zaburzeń psychicznychpodobne do schizofrenii , być może ze względu na silną osobowość matki i pewne zachowania wobec niego ^[13] , które zmuszały ją do częstych wizyt w szpitalu przez całe życie, aż do śmierci 19 lutego 1968 r. w tym samym mieście co jej brat. Zamiast tego Marie zmarła 6 maja 1963 w Pully . ^[137]

Myśl

Thomas Arnold miał wielki wpływ na pedagogiczną i sportową myśl de Coubertina

W ciągu całej swojej płodnej działalności literackiej ^[123] kierunkiem studiów, któremu Pierre de Coubertin poświęcił się najbardziej, była pedagogika , ze szczególnym uwzględnieniem roli ćwiczeń fizycznych w społeczeństwie obywatelskim oraz moralnego i społecznego działania sportu dla młodzieży. ^{[21] [24]} Francuski szlachcic pozostawał pod silnym wpływem metody wychowawczej Thomasa Arnolda , rektora szkoły rugby w pierwszej połowie XIX wieku , ^[26]nawet jeśli niektórzy uczeni stawiają hipotezę, że de Coubertin przecenił znaczenie sportu dla brytyjskiego pedagoga, który zamiast tego miał za główne cele pedagogiczne „opiekę nad duszami”, rozwój moralny i wzrost intelektualny. ^[138] Bardziej prawdopodobne jest, że rozważania barona dotyczące reformatorskiego znaczenia sportu wywodzą się głównie z lektury powieści Thomasa Hughesa Toma Browna „Dni szkolne ” Thomasa Hughesa z 1872 roku . ^[139]

De Coubertin był przekonany, że siła umysłu, pewność siebie i duch fair play , do którego łatwiej można dotrzeć poprzez sport, mogą być skutecznym narzędziem edukacji i przygotowania młodych ludzi do wyzwań przyszłości. ^[140] Wysiłek fizyczny, dotknięty „uprzedzeniem milenijnym” związanym z jego niewielkim znaczeniem w odniesieniu do intelektualnego komponentu człowieka, byłby więc podstawowym elementem osobistego rozwoju młodości, dzięki któremu możliwe jest ułatwienie rozwoju wartości społecznych i kulturowych, za pomocą których można pokonywać trudności i przeciwników, wpływając w ten sposób aktywnie na charakter jednostek. ^{[2] [21]}Według niego sport miał również dużą wartość dla dorosłych, ponieważ uważał go za sposób na uzyskanie „intensywnej przyjemności fizycznej” i uważał, że największą zaletą ćwiczeń sportowych jest to, że jest skutecznym „uspokajaniem” dla osób bardziej podatnych na gniew, który jednocześnie rozwinął zarówno napięcie mięśniowe, jak i większą samokontrolę poprzez dyscyplinę i zasady sportowe. ^[21] Imprezy sportowe miałyby również tę zaletę, że dzięki niepodważalnym wynikom zawodów pomogą sportowcom lepiej zaakceptować prawdę. ^[21] Dla twórcy nowoczesnych igrzysk olimpijskich rywalizacja sportowców i walka o pokonanie przeciwnika były ważniejsze niż samo zwycięstwo;credo skondensowane w przemówieniu na temat ideału olimpijskiego wygłoszonym na Igrzyskach w Londynie, w którym sparafrazował wypowiedź biskupa episkopalnego Ethelberta Talbota : „Ważną rzeczą na tych olimpiadach jest nie wygrywanie, ale branie udziału”, które zostało spopularyzowane w powiedzenie „Ważne jest, aby nie wygrywać, ale brać udział”. ^{[141] [142]}

Pozostałości Gimnazjum Olimpijskiego , odzyskane dzięki wykopaliskom prowadzonym przez Curtiusa w latach 1875-1881

Choć od pokoleń należał do szlachty, Pierre de Coubertin uważał sport za ważne narzędzie społeczne, które sprzyjałoby wartościom demokracji ; ^[21] zawody pozwoliłyby zatem sportowcom przekroczyć granice klasy, nie powodując jednak żadnych pomyłek, co z niechęcią patrzy francuski pedagog. ^[38] Szczególną uwagę miał wówczas na sporty zespołowe , które sprzyjały współpracy między różnymi ludźmi w celu osiągnięcia wspólnego celu, doceniając w szczególności wspólnotową rolę piłki nożnej , którą zdefiniował jako „wspaniała gra, która przebłagała nie tylko rozwój mięśni, ale także społeczny”. ^[21]Pomysł De Coubertina, by zaproponować lepszą edukację sportową dla tych, którzy wyróżniali się na zawodach, kierując się wartościami zbliżonymi do III RP , był tematem debaty pedagogicznej m.in. w Le sport contre l'éducation Physique Georgesa Héberta . 1925 , którzy ideały francuskiego barona w przeciwieństwie do zwolenników ćwiczeń fizycznych jako działalności czysto wojskowej, w tym Paula Berta , oraz tych, którzy pragnęli edukacji sportowej zawsze egalitarnej i zbiorowej dla jak największej liczby ludzi, jako Paschał Grousset . ^[143]

Synteza wszystkich jego ideałów pedagogicznych i sportowych została konkretnie wyrażona w odrodzeniu igrzysk olimpijskich , które w rzeczywistości stanowiły „marzenie o jego życiu”; ^[21] de Coubertin kilkakrotnie wskazywał starożytną Olimpię jako źródło inspiracji dla współczesnych wydarzeń olimpijskich, odnosząc się także do swego rodzaju „wymiaru duchowego”, który odróżniałby takie wydarzenia od innych wydarzeń sportowych. ^[37] Kiedy szlachcic zaczął rozwijać swoją teorię dotyczącą wychowania fizycznego, wzorował się na helleńskiej idei gimnazjum, struktura, która kształciła do aktywnego życia poprzez treningi wyczynowe i zachęcała do fizycznego rozwoju greckich sportowców zgodnie z „religią ćwiczeń sportowych”; ^{[21] [38]} z równoległością między przeszłością a teraźniejszością, de Coubertin powiedział: „tak jak starożytny atleta czcił bogów rzeźbiąc swoje ciało poprzez ćwiczenia, tak jak rzeźbiarz robi z posągami, tak współczesny atleta czci swój własny kraj”. ^[144]Próbując uczynić starożytną tradycję sportową Olimpii tak aktualną, jak to tylko możliwe, bez zniekształcania jej formy, de Coubertin starał się zachować jej intelektualny, moralny i „religijny” komponent, dodając do tych trzech aspektów internacjonalizację zawodów i względne ulepszenia techniczne. społeczeństwo obywatelskie. ^[145]

Pierre de Coubertin w 1936 r.

Francuski baron nie tylko chciał zaproponować współczesnemu społeczeństwu antyczne igrzyska olimpijskie, ale pragnął zorganizować imprezę międzynarodową, której naczelną zasadą było promowanie wartości sportu jako narzędzia edukacyjnego epoki nowożytnej; Uczestnictwo w olimpiadzie powinno pozwolić sportowcom i widzom rozwinąć cechy moralne i społeczne, które są następnie przydatne poza kontekstem sportowym. ^[56] Wraz z odrodzeniem się wydarzeń olimpijskich starożytnych Greków, de Coubertin chciał stworzyć ruch, który celebrował radość z wysiłku sportowego, poszanowanie podstawowych zasad etycznych oraz wzajemne oddziaływanie ciała i umysłu poprzez sport, zgodnie z pewnego rodzaju sentyment religijno-filozoficzny, który sam francuski szlachcic nazwał „olimpizmem”; ^[146]w Karcie Olimpijskiej zasada ta jest zdefiniowana jako „filozofia życia, która wywyższa i jednoczy w zrównoważoną całość cechy ciała, woli i ducha”. ^[147] Wśród kluczowych punktów tego filozoficznego ideału znajdowała się więc koncepcja „ Religio athletae ”, a więc uznanie sportu za religię również poprzez użycie symbolicznych przedstawień i aktów, takich jak hymny i przysięgi, rozwój pewnego rodzaju „ arystokracji sportowej”, z egzaltacją sportowej doskonałości podkreślonej m.in. przez motto Citius, Altius, Fortius oraz harmonijną relację między sportowym patriotyzmem a powszechnym pokojem między narodami. ^{[146] [148]}Olimpiada byłaby zatem idealnym połączeniem duchowego wymiaru sportu, ducha rywalizacji, obrony honoru narodowego i szacunku dla sportowej lojalności. ^[149]

Znaczenie Igrzysk Olimpijskich dla de Coubertina opierało się na wielu ideałach, które ucieleśniały te wydarzenia, wśród których jedną z najbardziej kontrowersyjnych i złożonych była koncepcja amatorstwa . ^[21] Francuski szlachcic uważał, że starożytne igrzyska olimpijskie zachęcały raczej do rywalizacji między sportowcami-amatorami niż zawodowcami, choć dziś jest to kontrowersyjne wśród uczonych. ^{[150] [151]} W swoich pierwszych publicznych wystąpieniach de Coubertin widział profesjonalizm , zbyt związany z ambicją i rywalizacją, ^[152] naruszenie moralności współzawodnictwa i równych szans dla wszystkich sportowców, z ryzykiem promowania nieuczciwych i częściowych wyników. ,^[66] iw związku z tym starał się chronić wydarzenia olimpijskie i chronić czystość sportu przed zakładami , sponsoringiem i korupcją ; ^{[94] [64]} jego olimpijską ideą było zatem sprzyjanie fair play, poprawności i przyjaźni wśród uczestników, podkreślając, że sport może ułatwiać ukryte nabywanie wartości moralnych i społecznych tylko wtedy, gdy opiera się „na bezinteresowności, lojalności i rycerskim sentymencie ”. ^{[153] [154]} Po zatwierdzeniu definicji „sportowca amatorskiego” na I Kongresie Olimpijskimde Coubertin nadal twierdził, że jeśli to konieczne ze względu na ewolucję czasu, powinno to się zmienić, aw 1909 r. przekonywał, że ruch olimpijski powinien stopniowo rozwijać własną definicję amatorizmu. ^[155] W swoich ostatnich pismach, w szczególności w Mémoires olympiques , francuski pedagog był w stanie ujawnić, w jaki sposób na początkowe idee olimpijskie na ten temat silnie wpłynęły żądania anglosaskich środowisk sportowych; de Coubertin, nigdy nie pasjonując się tym tematem, przyjął je jako „kartę przetargową”, aby zapewnić, że Brytyjczycy i Amerykanie poprą jego sportowy projekt. ^{[21] [156]}

Mémoires olympiques de Coubertina, wydane w 1932 r .

Kolejnym kontrowersyjnym tematem myśli francuskiego barona była obecność kobiet na zawodach olimpijskich. ^[21] Pod wpływem kultury epoki wiktoriańskiej , dla której kobiece ciało uważano za gorsze od męskiego, ^[157] i nawiązując do tego, co działo się na starożytnych igrzyskach olimpijskich, w których udział w wydarzeniach mieli tylko Grecy , de Coubertin był przeciwny udziałowi kobiet w igrzyskach i ogólnie sportowi. ^[158] Następnie wypowiadał się także na temat sportu kobiet , określając go jako „niepraktyczny, nieciekawy i nieestetyczny”, również negatywnie oceniając Światowe Igrzyska Kobiet . ^[159]Wiele z tych osądów było motywowanych wyłącznie różnicami cielesnymi i mięśniowymi między obiema płciami ; francuski baron chciał uniknąć ryzyka, że ​​widzowie będą świadkami poważnych kontuzji sportowców, ponieważ „niezależnie od tego, jak dobrze wyszkolona może być sportsmenka, jej ciało nie jest stworzone do wytrzymania niektórych ciosów”. ^{[160] [161]} W wydaniu Przeglądu Olimpijskiego z 1912 r. stwierdził, że igrzyska olimpijskie powinny być „ciągłym i uroczystym wywyższeniem męskiej lekkoatletyki (...) z kobiecymi brawami jako nagrodą”. ^[159] Przez lata jednak de Coubertin pisał na rzecz równości płci, w sprawie pomocy społeczno-ekonomicznej dla niezamężnych kobiet i przemocy małżeńskiej; ^[8] następnie powierzył decyzję o udziale kobiet w igrzyskach olimpijskich opinii publicznej, osobiście zatwierdzając włączenie niektórych wydarzeń sportowych poświęconych kobietom do VIII Igrzysk Olimpijskich w 1924 r. ^{[8] [162]}

Nazwisko Pierre de Coubertin jest często kojarzone z internacjonalistycznym ideałem pokoju i równości między narodami. ^[56] Biorąc za punkt wyjścia koncepcję rozejmu olimpijskiego starożytnych Greków ^{[127] [163]} celem sportu według francuskiego barona było zjednoczenie narodów i umożliwienie młodym ludziom z całego świata konkurować w konkurencyjnej konkurencji, a nie w konflikcie zbrojnym. ^[40]Igrzyska Olimpijskie byłyby zatem miejscem spotkań sportowców i widzów z całego świata, zdolnym do promowania wzajemnego zrozumienia między różnymi kulturami i sprzyjania narodzinom przyjaznych relacji między narodami. ^[164]

Pomimo tych ideałów, de Coubertin uważał także sport za sposób na przygotowanie praktyków do walki z wszelkimi konfliktami, szczególnie dotkniętymi przez francuskie upokorzenia doznane w wojnie przeciwko Prusom ^[166] , a następnie brał czynny udział we francuskiej służbie wojskowej. Wielka Wojna . ^[110] Chociaż popierał przyjaźń między narodami, był też od młodości zagorzałym zwolennikiem kolonializmu , który jego zdaniem miał zniknąć, a także uważał sport za narzędzie dyscypliny dla ludów tubylczych ^[167] , krytykując organizacjaDni antropologiczne 1904. ^[168]

Pracuje

Przez całe życie Pierre de Coubertin był bardzo aktywny jako pisarz , zajmując się łącznie 34 książkami i 57 broszurami, co równało się ponadWydrukowano 15 000 stron, nie licząc jego osobistej korespondencji. ^{[123] [169]} W swojej twórczości literackiej zajmował się głównie igrzyskami olimpijskimi , sportem i pedagogiką , ale także geografią , historią , socjologią i polityką . ^[170] Działał także jako dziennikarz , od 1895 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Paryskich, m.in.1 224 artykułów napisanych dla 70 gazet i czasopism. ^[171] Poniżej wymienione są książki wykonane przez francuskiego barona, w kolejności publikacji i ze wskazanym wydawcą pierwszego wydania:

Okładka pierwszego tomu Histoire universelle napisanej przez Pierre'a de Coubertin w 1926 r.

• L'Education en Angleterre , Paryż, Hachette, 1888.
• L'Education anglaise en France , Paryż, Hachette, 1889.
• Universités transatlantiques , Paryż, Hachette, 1890.
• L'Evolution Française sous la Troisième République , Paryż, Plon-Nourrit, 1896.
• Souvenirs d'Amérique et de Grece , Paryż, Hachette, 1897.
• Francja Od 1814 , Londyn, Chapman and Hall, 1900.
• Kronika Francji. (I-VII) , Auxerre, A. Lanier, 1900-1906.
• Notes sur l'Éducation publique , Paryż, Hachette, 1901.
• Le Roman d'un Rallié , Auxerre, A. Lanier, 1902.
• L'Éducation des youth au xxe siècle: I. Wykształcenie fizyczne: La Gymnastique utilitaire , Paryż, Félix Alcan, 1905.
• Traité d'escrime équestre , Auxerre, Éditions de la Revue Olympique, 1906.
• Pages d'Histoire contemporaine , Paryż, Plon-Nourrit, 1908.
• Une Campagne de vingt-et-un ans (1887-1908) , Paryż, Librairie de l'Education physique, 1909.
• L'Avenir de L'Europe , Bruksela, Imprimerie Deverver-Deweuve, 1910.
• Une Olympie moderne , Auxerre, Jattefaux, 1910.
• L'éducation des youth au xxe siècle: II. Éducation intellectuelle: L'analyse universelle , Paryż, Félix Alcan, 1912.
• Essais de Psychologie sportive , Paryż, Payot, 1913.
• L'éducation des youth au xxe siècle: III. Edukacyjne Morale: Le Respect mutuel , Paryż, Félix Alcan, 1915.
• Leçons de Gymnastique utilitaire , Paryż, Payot, 1916.
• Leçons de Pédagogie sportive , Lozanna, La Concorde, 1921.
• Histoire universelle (I-IV) , Aix-en-Provence, Société de l'histoire universelle, 1926-1927, 4 tomy.
• Notre France , Aix-en-Provence, P. Roubaud, 1930.
• Mémoires olympiques , Lozanna, Bureau International de Pédagogie Sportive, 1932.
• Mémoires de jeunesse , Paryż, wydania Nouveau Monde, 1933-1934.
• Antologia , Aix-en-Provence, P. Roubaud, 1933.

Prezenty i podziękowania

Brama Marzeń , zainaugurowana w Centennial Olympic Park w Atlancie z okazji Igrzysk XXVI Olimpiady

W 1964 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski ustanowił Medal Pierre'a de Coubertina (znany również jako „Medal prawdziwego ducha sportu”) , nagrodę ustanowioną przez André Ricarda Salę i przyznawaną przez Międzynarodowy Komitet na rzecz Fair Play sportowcom, którzy zostali przykłady lojalności sportowej podczas Igrzysk Olimpijskich; jest to uważane za najwyższe wyróżnienie przez samego CIO. ^[172] 19 stycznia 1975 narodził się Comité Internationale Pierre de Coubertin („Międzynarodowy Komitet Pierre de Coubertin”), stowarzyszenie uznane przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski w celu szerzenia kultury olimpijskiej oraz zasad i wartości edukacyjnych sportu według ideałów francuskiego barona.^[173]

Przez lata powstały różne pomniki upamiętniające francuskiego szlachcica, zwłaszcza w miastach, które były gospodarzami igrzysk olimpijskich lub podobnych wydarzeń, takich jak Lozanna , ^[174] Grenoble , ^[175] Tokio , ^[176] Baden-Baden i Atlanta . ^{[177] [178]} Na cześć francuskiego pedagoga we Francji i Szwajcarii nazwano różne etapy , m.in. Paryż , [ ^179] Cannes i Lozanna . ^{[180] [181]}Wiele ulic upamiętnia założyciela nowoczesnych Igrzysk na całym świecie; Stadion Olimpijski w Montrealu , który był gospodarzem Igrzysk XXI Olimpiady w 1976 roku, znajduje się m.in. przy 4549 Pierre de Coubertin Avenue. ^[182]

Twarz francuskiego barona pojawiała się także na różnych monetach okolicznościowych ; oprócz 20 franków z 1994 r. ^[183] ​​w 2013 r. z okazji 150. rocznicy urodzin de Coubertina wybito monetę o nominale 2 euro z twarzą paryskiego szlachcica przed pierścieniami olimpijskimi . ^[184] Przy tej samej okazji Comité français Pierre-de-Coubertin wydrukował w brązie pamiątkowy medal dla francuskiego pedagoga. ^[185] Na jego pamięć różne serie znaczków z jego twarzą wydało także wiele narodów. ^[21]

Planetoida pasa głównego odkryta w 1976 roku przez radzieckiego astronoma Nikołaja Stepanowicza Czernego została nazwana na jego cześć 2190 Coubertin . ^[186] Francuskiego uczonego grał Louis Jourdan w miniserialu telewizyjnym NBC z 1984 r. Pierwsze igrzyska olimpijskie: Ateny 1896 , skupionym na narodzinach pierwszych igrzysk olimpijskich . ^[187] W 1994 de Coubertin został następnie wprowadzony do francuskiego Gloire du sport ^[188] , a od 2007 roku jest członkiem Światowej Galerii Sław Rugbyza jego zasługi na rzecz rozwoju rugby w wieku 15 lat . ^[189]

Korona

Popiersie Pierre'a de Coubertin w Baden-Baden , Niemcy

De Coubertin otrzymał wiele międzynarodowych odznaczeń , jednak nigdy nie został odznaczony francuską Legią Honorową , za nieustanny konflikt z narodowymi władzami sportowymi od wczesnych lat dwudziestego wieku . ^[190] Wśród autorytatywnych oficjalnych potwierdzeń są: ^[191]

	Kawaler Wielkiego Krzyża Cesarskiego Orderu Franciszka Józefa Cesarstwa Austro-Węgierskiego

	Oficer Orderu Leopolda II Belgii

	Komandor Orderu Białej Róży Finlandii

	Kawaler Wielkiego Krzyża Orderu Feniksa Grecji

	Komandor Norweskiego Królewskiego Zakonu Świętego Olafa

	Oficer Orderu Orange-Nassau Holandii

	Kawaler II klasy Orderu Korony Pruskiej

	Kawaler Orderu Korony Rumunii

	Komandor Orderu Gwiazdy Polarnej Szwecji

	Kawaler Orderu Białego Lwa Czechosłowacji

Notatka

Bibliografia

• B. Palmiro Boschesi, Igrzyska Olimpijskie. Z Aten do Seulu , Mediolan, Small Publishing, 1988, ISBN  88-261-5055-9 .
• ( EN ) Pierre de Coubertin, NGPolites; PJFilemon; C. Anninos, Igrzyska Olimpijskie - BC 776. - AD 1896. , tom. 2, Ateny, Charles Beck, 1897, ISBN nie istnieje.
• ( FR ) Pierre de Coubertin, Mémoires olympiques , Paryż, Éditions Bartillat , 2016, ISBN  978-2-84100-611-3 .
• ( FR ) André Drevon, Les Jeux olympiques oubliés: Paryż 1900 , Paryż, CNRS Éditions , 2000, ISBN  2-271-05838-4 .
• ( FR ) Jean Durry , Le vrai Pierre de Coubertin , Paryż, UP Productions, 1997, ISBN nie istnieje.
• ( FR ) Françoise Hache, Jeux olympiques. La flamme de l'exploit , Découvertes Gallimard , tom. 133, Paryż, Gallimard , 1992, ISBN  2-07-053173-2 .
• Christopher R. Hill, Polityka olimpijska , Manchester, Manchester University Press, 1996 , ISBN 0-7190-4451-0 . 
• Antonio Lombardo, Pierre de Coubertin - Esej historyczny o współczesnych Igrzyskach Olimpijskich, 1880-1914 , Rai Eri , 2000, ISBN  88-397-1104-X .
• ( EN ) John J. MacAloon, Ten wielki symbol: Pierre de Coubertin i początki współczesnych igrzysk olimpijskich , Chicago, University of Chicago Press , 1981, ISBN  0-226-50000-4 .
• Bill Mallon , T. Widlund, Igrzyska Olimpijskie 1896. Wyniki dla wszystkich zawodników we wszystkich zdarzeniach z komentarzem , Jefferson, McFarland & Company , 1998, ISBN  0-7864-0379-9 .
• David C. Young, Nowoczesne Igrzyska Olimpijskie: walka o odrodzenie , Baltimore, Johns Hopkins University Press , 1996 , ISBN 0-8018-7207-3 . 

Powiązane przedmioty

Inne projekty

• Wikiźródła zawierają stronę w języku francuskim poświęconą Pierre de Coubertin
• Wikiźródła zawierają stronę w języku angielskim poświęconą Pierre de Coubertin
• Wikicytaty zawiera cytaty autorstwa lub o Pierre de Coubertin
• Wikimedia Commons zawiera obrazy lub inne pliki dotyczące Pierre'a de Coubertin

Zewnętrzne linki

• Coubertin, Pierre de , na Treccani.it - ​​​​encyklopedie online , Instytut Encyklopedii Włoskiej .
• COUBERTIN, Pierre de, baron , w Encyklopedii Włoskiej , Dodatek II, Instytut Encyklopedii Włoskiej , 1948.
• Coubertin, Pierre de , w Słowniku Historii , Instytut Encyklopedii Włoskiej , 2010.
• ( IT ,  DE ,  FR ) Pierre de Coubertin , na stronie hls-dhs-dss.ch , Słownik historyczny Szwajcarii .
• ( EN ) Pierre de Coubertin , w Encyclopedia Britannica , Encyclopaedia Britannica , Inc .
• Prace Pierre'a de Coubertin na openMLOL , Horizons Unlimited srl.
• ( EN ) Prace Pierre de Coubertin / Pierre de Coubertin ( inna wersja ) , Otwarta biblioteka , Archiwum internetowe .
• ( EN ) Karta Pierre'a de Coubertin w Galerii Sław World Rugby , na stronie worldrugby.org , World Rugby .
• ( EN ,  FR ) Pierre de Coubertin , na olympics.com , Międzynarodowy Komitet Olimpijski .
• ( EN ) Pierre de Coubertin w sprawie Olimpiady .

Prezydenci MKOl
Dīmītrios Vikelas  ( 1894-1896) Pierre de Coubertin (1896-1925)  Godefroy de Blonay (regent 1916-1919)  Henri de Baillet-Latour (1925-1942) Sigfrid Edström  ( 1946-1952) Avery Brundage  ( 1952-1972)  Michael Morris Killanin  ( 1972-1980) Juan Antonio Samaranch (1980-2001) Jacques Rogge  ( 2001-2013) Thomas Bach  ( 2013-w biurze)

Portal biograficzny

Portal Igrzysk Olimpijskich

Portal sportowy

To jest pozycja wysokiej jakości .
Za taką uznano 14 listopada 2021 r. - przejdź do raportu .
Oczywiście mile widziane są inne sugestie i zmiany, które dodatkowo usprawnią pracę .

Rekomendacje   ·   Kryteria przyjęć   ·   Jakościowe głosy w innych językach