| Drugi rozejm Compiègne | |
|---|---|
| Rozbiór terytoriów francuskich po okupacji | |
| Kontekst | Kampania Francji |
| Podpis | 22 czerwca 1940 |
| Miejsce | Compiègne , Pikardia |
| Warunki | Koniec działań wojennych między Francją a III Rzeszą Podział terytorium francuskiego na dwie części |
| Wyruszyć | .svg/1280px-Flag_of_France_(1794%E2%80%931815,_1830%E2%80%931974,_2020%E2%80%93present).svg.png){kind=small} Francja Niemcy.svg/1280px-Flag_of_Germany_(1935%E2%80%931945).svg.png){kind=small}
|
| Sygnatariusze | Charles Huntziger Wilhelm Keitel |
| artykuły traktatów obecne na Wikipedii | |
Drugi rozejm w Compiègne został podpisany o godzinie 18.50 w dniu 22 czerwca 1940 r. przez delegacje francuską i niemiecką; położył kres wrogom między Francją a III Rzeszą , które rozpoczęły się po niemieckim najeździe na Polskę .
Po podpisaniu tego rozejmu terytorium francuskie zostało podzielone na dwie części: północna część i wybrzeża Atlantyku zostały zajęte militarnie przez Wehrmacht ; część centralno-południowa pozostała pod kontrolą nowego rządu francuskiego, formalnie niezależnego od Niemców. Terytoria Alzacji i Lotaryngii , zaanektowane przez Francję po zakończeniu I wojny światowej , zostały w rzeczywistości ponownie przyłączone do Niemiec, choć oficjalnie znajdowały się pod okupacją wojskową, podobnie jak reszta północnej Francji.
francuska kapitulacja
Jeszcze przed upadkiem Paryża (14 czerwca 1940 r.) liczne środowiska polityczne i wojskowe naciskały na rząd francuski, wycofany w międzyczasie do Bordeaux , do podpisania odrębnego pokoju z Niemcami . 7 czerwca marszałek Maxime Weygand , szef armii francuskiej, doradził rządowi francuskiemu jak najszybsze podpisanie rozejmu, stwierdzając, że „ bitwa nad Sommą jest przegrana ” [1] . Obecny premier Francji Paul Reynaud, był jednak przeciwny poddaniu się, deklarując zamiast tego gotowość do niestrudzonej walki aż do klęski Niemców. Jednak sytuacja militarna była teraz rozpaczliwa; nadało to wagę naciskom środowisk wojskowych, coraz bardziej na rzecz poddania się.
Aby zapobiec tej kapitulacji, brytyjski premier Winston Churchill zaproponował aliantom utworzenie unii angielsko-francuskiej, która musiałaby stawić czoła Niemcom. Francuski gabinet omówił propozycję brytyjskiego męża stanu i odrzucił ją większością głosów. Z powodu tego odrzucenia Paul Reynaud został zmuszony do rezygnacji, kładąc tym samym podwaliny pod ostateczną kapitulację Niemcom. Na jego miejsce powołany został starszy marszałek Philippe Pétain , znacznie bardziej skłonny do zakończenia wojny.
20 czerwca marszałek Pétain ogłosił narodowi decyzję o zwróceniu się do Niemców o zawieszenie broni w tym przemówieniu:
|
"Francuski! Błagałem wroga, aby zaprzestał działań wojennych. Wczoraj rząd powołał pełnomocników odpowiedzialnych za powitanie sytuacji wrogów. Podjąłem tę decyzję tak poważną dla żołnierskiego serca, ponieważ została nam narzucona przez sytuację militarną. Mieliśmy nadzieję, że będziemy w stanie stawić opór na liniach Somme i Aisne. Weygand był w trakcie przegrupowywania naszych sił zbrojnych. Samo jego nazwisko było gwarancją zwycięstwa. Ale linia ustąpiła pod naciskiem wroga i nasze wojska zostały zmuszone do odwrotu. Prośba o zawieszenie broni była nieunikniona od 13 czerwca. Porażka cię zaskakuje. Myślisz o latach 1914 i 1916 i szukasz powodów. Sam je wskażę. 1 maja 1917 r. mieliśmy jeszcze 3 280 000 żołnierzy pod bronią, chociaż mieliśmy już za sobą trzy lata krwawej walki. W przededniu obecnej bitwy nasze siły liczyły o 500 000 ludzi mniej. W maju 1918 walczyło 85 dywizji angielskich, w maju 1940 było ich tylko 10. W 1918 mieliśmy wsparcie 58 dywizji włoskich i 42 dywizji amerykańskich. Nasza niższość w amunicji była nawet większa niż w przypadku mężczyzn. Lotnictwo francuskie w stosunku do wroga w stosunku 1 do 6. Za mało ludzi, za mało broni, za mało sojuszników, oto przyczyny naszej porażki. Francuzi nie zaprzeczają, że ponieśli klęskę. Każdy naród ma znane sukcesy i porażki. W sposobie reagowania na nie rozpoznaje się jego słabość lub wielkość. Nauczymy się lekcji z walki, którą przegraliśmy. Odkąd wygraliśmy, chciwość wypiera ducha poświęcenia. Poprosiliśmy o więcej, niż zasłużyliśmy. Chcieliśmy uciec od wysiłku. Teraz zostaliśmy przytłoczeni nieszczęściem. Byłem z tobą w dniach chwały. Jako szef rządu jestem i pozostanę z wami nawet w dni żałoby. Trzymaj się mnie, walka pozostaje taka sama. Chodzi o Francję, ziemię Francji i jej dzieci ” |
| ( Przemówienie Philippe'a Pétaina [2] . ) |
Wybór Compiègne
Kiedy Adolf Hitler otrzymał wiadomość o zamiarze negocjowania przez rząd francuski rozejmu, natychmiast wybrał obszar leśny w pobliżu Compiègne jako miejsce negocjacji: w rzeczywistości negocjacje odbyły się tutaj i podpisano rozejm z 1918 r., który zakończył pierwszy świat wojna . Ten rozejm był zawsze uważany przez niemieckich nacjonalistów za wstyd, aby zostać pomszczonym tak szybko, jak to możliwe; dlatego wybór tego miejsca na przyjęcie kapitulacji francuskiej miał dla Niemców silne znaczenie symboliczne. Ponadto, zgodnie z dokładnymi instrukcjami Führera , delegacje francuska i niemiecka powinny były spotkać się w tym samym wagonie kolejowym.używany w 1918 roku w czasie kapitulacji Niemiec. W tym celu wagon został wywieziony z muzeum, w którym został postawiony i przygotowany do nowych negocjacji.
Wybór ten wynika wyraźnie z tekstu preambuły o niemieckich warunkach rozejmu, przygotowanej przez Hitlera i odczytanej przez generała pułkownika Wilhelma Keitla . W tekście tym bowiem stwierdza się, że właśnie z tego wagonu 11 listopada 1918 r. emanowała hańba, upokorzenia i cierpienia, jakie dotknęły Niemcy po Wielkiej Wojnie . Podpisanie w tym miejscu miało więc - dla nazistowskiego dyktatora i dla niemieckiego wojska - smak zemsty, na którą czekali od lat.
Niemiecka preambuła
Delegacja niemiecka przystąpiła do negocjacji z mocnym zamiarem skłonienia Francuzów do zaakceptowania ostrych klauzul rozejmowych, które ich zdaniem naprawiłyby krzywdy poniesione przez Niemcy po Wielkiej Wojnie. Siadając przy stole negocjacyjnym, generał pułkownik Keitel odczytał preambułę, która jasno wyjaśniała nazistowski punkt widzenia na wydarzenia ostatnich lat. Jest to dokument o dużej treści propagandowej i ideologicznej (w której m.in. stwierdza się, że „ bez powodu ” Francja i Wielka Brytania wypowiedziały wojnę w 1939 r.), ale który mimo wszystko pomaga wyjaśnić nie tylko pewne aspekty ideologii nazistowskiej, ale także cele wojskowe, które III Rzeszazostał postawiony wraz z podpisaniem rozejmu.
Oto tekst preambuły:
|
„W listopadzie 1918 r. niemieckie siły zbrojne złożyły broń, ufając zapewnieniom udzielonym Rzeszy Niemieckiej przez prezydenta USA Wilsona i potwierdzonym przez aliantów. W ten sposób zakończyła się wojna, której naród niemiecki i ich rząd nie chciał iw której mimo swej ogromnej przewagi wrogowie nie zdołali ostatecznie zatriumfować nad armią niemiecką, marynarką wojenną czy lotnictwem niemieckim. Ale łamanie uroczyście złożonych obietnic zaczęło się już w momencie przybycia niemieckiej komisji rozejmowej. Tak rozpoczęła się gehenna narodu niemieckiego 11 listopada 1918 r. w tym samym pociągu. Stąd też zaczęła się wszelka hańba i upokorzenie, ludzkie i materialne cierpienie, jakie można było zadać ludowi. Łamanie mowy i krzywoprzysięstwo sprzysięgły się przeciwko narodowi, który po heroicznym oporze trwającym ponad cztery lata ulegli tylko jednej słabości, jaką jest zaufanie do obietnic demokratycznych mężów stanu. 3 września 1939 r. - dwadzieścia pięć lat po wybuchu wojny światowej - Anglia i Francja bez powodu ponownie wypowiedziały Niemcom wojnę. Teraz zapadła decyzja o uzbrojeniu, Francja zwyciężyła, rząd francuski błagał rząd Rzeszy, aby przedstawił niemieckie warunki zawieszenia broni. Fakt, że historyczny las Compiègne został wybrany, aby otrzymać te warunki, wynika z pragnienia unicestwienia raz na zawsze, tym aktem sprawiedliwości naprawczej, wspomnienie, które z pewnością nie jest dla Francji kartą chwały w jej historii i które naród niemiecki był postrzegany jako najgłębszy wstyd wszechczasów. Francja została pokonana i upadła po heroicznym oporze w jednej sekwencji krwawych bitew. Dlatego Niemcy nie proponują nadania warunkom lub negocjacjom rozejmu znaków oburzenia pod adresem walecznego wroga. Celem wniosków jest: 1. zapobieganie wznowieniu walki; 2. dać Niemcom wszelkie gwarancje kontynuacji wojny przeciwko Anglii, do której są zmuszone; 3. Stworzenie warunków do powstania nowego pokoju, którego zasadniczą treścią będzie naprawienie krzywd wyrządzonych przemocą Rzeszy Niemieckiej” Francja została pokonana i upadła po heroicznym oporze w jednej sekwencji krwawych bitew. Dlatego Niemcy nie proponują nadania warunkom lub negocjacjom rozejmu znaków oburzenia pod adresem walecznego wroga. Celem wniosków jest: 1. zapobieganie wznowieniu walki; 2. dać Niemcom wszelkie gwarancje kontynuacji wojny przeciwko Anglii, do której są zmuszone; 3. Stworzenie warunków do powstania nowego pokoju, którego zasadniczą treścią będzie naprawienie krzywd wyrządzonych przemocą Rzeszy Niemieckiej” Francja została pokonana i upadła po heroicznym oporze w jednej sekwencji krwawych bitew. Dlatego Niemcy nie proponują nadania warunkom lub negocjacjom rozejmu znaków oburzenia pod adresem walecznego wroga. Celem wniosków jest: 1. zapobieganie wznowieniu walki; 2. dać Niemcom wszelkie gwarancje kontynuacji wojny przeciwko Anglii, do której są zmuszone; 3. Stworzenie warunków do powstania nowego pokoju, którego zasadniczą treścią będzie naprawienie krzywd wyrządzonych przemocą Rzeszy Niemieckiej” Celem wniosków jest: 1. zapobieganie wznowieniu walki; 2. dać Niemcom wszelkie gwarancje kontynuacji wojny przeciwko Anglii, do której są zmuszone; 3. Stworzenie warunków do powstania nowego pokoju, którego zasadniczą treścią będzie naprawienie krzywd wyrządzonych przemocą Rzeszy Niemieckiej” Celem wniosków jest: 1. zapobieganie wznowieniu walki; 2. dać Niemcom wszelkie gwarancje kontynuacji wojny przeciwko Anglii, do której są zmuszone; 3. Stworzenie warunków do powstania nowego pokoju, którego zasadniczą treścią będzie naprawienie krzywd wyrządzonych przemocą Rzeszy Niemieckiej” |
| ( Preambuła drugiego zawieszenia broni Compiègne [3] ) |
Podpis
Delegacja francuska pod przewodnictwem generała Charlesa Huntzigera rozpoczęła negocjacje w celu jak najkrótszego skrócenia klauzul rozejmowych dla Francji, ale odpowiedź Keitela była stanowcza: jeśli chcieliby zakończyć działania wojenne, Francuzi musieliby zaakceptować wszystkie warunki bez sprzeciw. Biorąc pod uwagę rozpaczliwą sytuację militarną, przedstawiciele francuscy nie mieli innego wyjścia, jak podpisać rozejm. Podpisanie miało miejsce o godz. 18.50 22 czerwca 1940 r. w wagonie kolejowym, w którym w 1918 r. podpisano poprzedni rozejm z Compiègne . Hitler zajął miejsce na tym samym krześle, na którym w 1918 r. marszałek Ferdinand Fochprzyjął pokonanych Niemców; jednak po przeczytaniu preambuły Führer opuścił powóz na znak pogardy wobec wroga, naśladując podobny gest wykonany przez Focha w 1918 roku. Generał pułkownik Keitel podpisał po stronie niemieckiej w imieniu Naczelnego Dowództwa sił zbrojnych .
Warunki kapitulacji
Narzucone przez Niemców klauzule rozejmowe były niezwykle uciążliwe. Podsumowując, były to główne punkty, na których opierało się porozumienie o zawieszeniu broni:
- jednostki francuskie, które wciąż walczyły, powinny były poddać się bezwarunkowo;
- dla zabezpieczenia logistyczno-militarnych interesów Trzeciej Rzeszy, wciąż będącej w stanie wojny z Wielką Brytanią, trzy piąte północno-zachodniego terytorium Francji przeszłoby pod okupację niemiecką, aby umożliwić Kriegsmarine dostęp do portów atlantyckich i Anglików. Kanał ;
- pozostałą część terytorium pozostawiono pod rządami nowego państwa francuskiego ( État Français ), które miało swoją siedzibę w Vichy do czasu wynegocjowania traktatu pokojowego;
- wszystkie koszty związane z wojskową okupacją Wehrmachtu (około 400 mln franków francuskich dziennie) pokrywałaby Francja;
- francuskie siły zbrojne miały zostać rozbrojone i rozwiązane. Przyznano odtworzenie armii francuskiej liczącej zaledwie 100 000 jednostek, znanej jako Armia Rozejmu;
- cały materiał wojenny zdobyty przez Niemców lub pozostawiony w części okupowanego terytorium pozostałby w rękach Wehrmachtu;
- wszyscy francuscy jeńcy wojenni pozostawali w rękach niemieckich do końca działań wojennych z Wielką Brytanią.
Zawieszenie broni weszło w życie 25 czerwca 1940 r. o godzinie 0:35: w tym momencie oficjalnie zakończyła się kampania francuska . Rozejm miał odroczyć ostateczne porozumienie pokojowe między dwoma krajami do końca wojny, ale porozumienie to nigdy nie zostało wynegocjowane, a po operacji Torch i późniejszej operacji Anton drugi rozejm Compiègne został definitywnie anulowany.
Notatka
- ^ Basil Liddell Hart, Historia wojskowości II wojny światowej , Mondadori, Mediolan 2004, pag. 119
- ^ w Antologii Dyplomatycznej - Kryzys Europy (1914-1945) pod redakcją Instytutu Międzynarodowych Studiów Politycznych , s. 146
- ^ Ottavio Barié, Massimo de Leonardis, Anton Giulio de 'Robertis i Gianluigi Rossi, Historia stosunków międzynarodowych. Teksty i dokumenty (1815-2003) , wydawnictwo Monduzzi, 2004, s. 298.
Bibliografia
- William L. Shirer , Historia III Rzeszy , Einaudi, Turyn 2007
Inne projekty
Wikimedia Commons zawiera obrazy lub inne pliki dotyczące drugiego rozejmu Compiègne
Zewnętrzne linki
- Tekst rozejmu (w języku włoskim) na stronie lasecondaguerramorld.com .
All Rights Reserved © 2022